در پایان که به پشت سرش نگاه کرد، دید که اکثر پیروزی‌هایش با پای لنگان و دست لرزان بود. دنیا رَوَند منظمی نداشت، همیشه چیزی کم بود، همیشه یک جای کار می‌لنگید... هیچ وقت با آمادگی ایده‌آل وارد هیچ کاری نشده بود، ولی آخرش موفق شده بود.

ما مردمی بودیم که پارچه به پایمان بستیم ولی از رفتن باز نماندیم، که نبردمان نامش «ذات الرقاع» بود. کهنه پارچه... چون صحابه از سختی راه پارچه به پاهایشان بستند، ولی رفتند.

من می‌دانم که بیشتر تلاشگران کهنه پارچه به پاهای خونی خود بسته‌اند، یا شاید به دل پرخون. اما نشانهٔ مخلص همین است که اسیر شرایط نیست. مخلص اگر از در رانده شود از پنجره برمی‌گردد.

اگر کاری می‌کنی دست از کارت نکش. تسلیم شدن، مرگ مؤمن است. شکست‌ها همیشه هستند، اما پوچی بعد از تسلیم، صفر است و بعد از آن هر کاری کنی ضرب در این صفر می‌شود.

درد پوچی از غم بدتر است. نگذار غم شرایط تو را بی‌اثر کند.