#نرگس_دوست

«صدای سُرخ سرماخورده‌ی انسان معاصرم!»

_آری کلمات سُرخ؛ رستاخیز انسان عصر معاصر است!
در جهان مدرنی که گاه‌وبی‌گاه بر اساس عدم تعادلِ روحی و روانی بشر ساخته و دستکاری و پرداخته شده است! هر کدام از کلماتِ نادره‌ی جهانبانی می‌تواند فرا متنی را به‌ وجود بیآورد، که حالات دگرگون و سرکش انسان نافرجام امروز را‌ گاهی آرام و گاهی مثل رودخانه‌ای سرکش به طغیان در آورد؛ و با سیلاب درونی خود ناپاکی و آلودگی ذهن انسان معاصر را شستشو دهد_این ناپاکی‌ها بر اثر ناکامی‌های و عقده‌های روزمره- که روی هم تلنبار شده‌اند-به مرور زمان روح و روان بشر را کثیف و مبتذل می‌کند- باعث می‌شود در زشتی‌ها و ذلت‌ها سر فرو ببرد و هر آنچه که مقابل چشم‌هایش می‌گذرد را نبیند، از این روست که ما به طغیان کردن در درون عصیانگر خود نیازمندتریم، تا قهرمان‌سازی خود روی صحنه‌ی یک نمایش مخوف با هوش مصنوعی!
آری آری_ طغیان کلمات در درونِ اعتراضی ما، در جامعه‌ی مدنی می‌تواند تاثیر بسیار بسزایی داشته باشد و ما را از آشفتگی رذالت‌های روزمره نجات بدهد، و از خواب خلسه‌ای که بیشتر به کابوس شباهت دارد تا بیداری! برهاند. در این زمانه‌ی مبتذل_ مملو از شر و خر- تا حدودی خالی از خیر و بحر_ همه‌ی ما سرشار از کابوس‌هایی هستیم، که از یکدیگر به شدت جنونی "آنی‌‌مان" ترسانده‌. شده‌ایم_و نگران از دست دادن چیزهایی هستیم که‌ هیچکدام‌شان را در ذهن به شکل ثابت نداریم، و مثل اشیاء با آنها رفتار و برخورد می‌کنیم و معلوم نیست از این توحش دگرگون بیدار می‌شویم یا نه!
به ندرت انسانی شجاع و آگاه با سرشت متن از فرا متن پیدا می‌شود، که بیدار باشد؛ آیا همه در جنون و جالت به خواب رفته‌ایم و میل بیدار شدن‌مان سخت و جانفرسا است.
اما تو ای نرگسان دوست(نادره‌ی جهانبانی) ای کلمات شیدایی، ای دهان‌های شورشی شور شوید، نور شوید، چرا که زبانِ طغیان زیان نیست_و خود را از هر چه که زشت و پلید است نجات بدهیم, و بگذاریم سیلاب این طغیان هر چه را که زشت است، با خود ببرد شاید به گمان خود خیلی از انباشته‌های ما زیبا و سرشار از آگاهی_ و تهی از خالی بودن هستند ،دریغ که فکری عبث و ساده انگارانه است، همه‌ی ما به شکل وارونه در محیط پیرامون‌مان درگیر ابتذالات موجود در جهان مدرنِ هوشی مصنوعی با جهلِ جعل اسناد دروغین هستیم- و تنها متن و فرامتن است که می‌تواند به ما تلنگری بزند؛ و نجات‌مان بدهد!
اگر با دو چشم‌ آگاه محیط‌ زیست‌مان را بنگریم می‌بینم_ درونِ هر کدام از ما انسانی مرده است، و تنها نعش آن است که با خود به هر نا کجا‌ آبادی می‌بریمش!
نشاید همه‌ی ما در جهانی از توهم و توحش گم شده‌ایم، که یک دست‌مان دنبال دست دیگرمان می‌گردد!
و طغیان در کلمات می‌تواند نجات دهنده‌ی روح و روان آدمی باشد و انسان را از بیماری‌هایی نظیره، حسادت و حقارت، ندامت، هوشیار کند- آری کلمات بالا سبب ساز جنگ، جدایی، جیغ. جهنم گرسنگی، قتل و به فنا رفتن انسان امروز شده‌اند!
همه‌ی ما باید به فرمان کلمات طغیان کنیم، از فقر فکری سرهایمان را نجات بدهیم، سرهایی که می‌توانند هزار پرنده‌ی وحشی را از خود بیرون بیاورد و بر علیه هر چه را که نامناسب ذهنِ مینی ماست به پا خیزد....
من به گمان خود احساس می‌کنم، رنج بزرگ و آلام بشری دلیل دیگرش نیز این است، که هیچ نطفه‌ای با عشق به دنیا نمی‌آید وگرنه این همه زشتی در جهان به چکار می‌آمد؟!!

با کلمات طغیان کنیم، با متن طغیان کنیم!
با عشق طغیان کنیم و جهان را پر از انسان‌های طغیانگر که علیه زشتی و پلیدی به پا خیزند.
و صدای سرماخورده‌ی انسان معاصر را از گلو در بیاوریم و با هم بگوییم که ارتش کلماتِ سرخ
رستاخیر انسان معاصر است!

#نرگس_دوست

#نرگس_دوست

از صفحه‌ی خانه شاعران ایران

#نرگس_دوست

https://www.etemadnewspaper.ir/fa/Main/Detail/224420/%D8%B3%DB%8C%D8%A7%D9%84%DB%8C%D8%AA-%D8%B1%D9%88%D8%AF%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D8%AC%D9%88%D8%A7%D9%86-%D9%BE%DB%8C%D8%B1%D8%B3%D8%A7%D9%84%DA%AF%DB%8C-%D8%A8%D8%A7%D8%AF%D9%87%D8%A7
نگاهی به دفتر شعرهای "شولیز و نامه های شاه توتی" اثر نرگس دوست از قلم و نگاه محمد صابری در اعتماد امروز هشتم آبان ماه
@saberi_mohammad7