چقدر سبکم می‌کرد وقتایی که اینجا حرف می‌زدم.

وقتی آهنگ‌ها حرف دلت رو نمی‌زنند، بی‌کلام بذار و بشین پای حرف‌ دلت.

زخم‌هایت را به خانه ببر و در خاک پنهان کن.

شب بود
هنوزم شبه.

تو سرم پره از سوال‌های بی‌جوابی که آدم‌ها تو مغزم کاشتن.

می‌دانی عزیزم؟ احساسات آدمی هرگز فراموش نمی‌شوند. شاید به واسطه ناملایمتی‌ها، زمانی را در عمق وجودت ته‌‌نشین بمانند؛ اما با کوچکترین تلنگر، دوباره مانند روز اول نمایان می‌شوند. انگار که هرگز تورا ترک نکرده‌اند.

من گیر کرده بودم. همه میدیدن. ولی فقط خودم باید خودم‌و نجات میدادم

یه‌جوری بریدم از زندگی که هیچی جز دراز کشیدن و‌ اشک ریختن نمی‌خوام‌.

شهر عجیبه.