در این شهر بی روح و تاریک،تو اومدی و با عطر نعناییت به این شهر زندگی بخشیدی،ولی خبر نداشتی که یک نفر هر روز وقتی به کافه‌ی همیشگیت و گلخانه محبوبت میرفتی از دور حواسش بهت بود و گوشه ای میشست و کل روزش را بهت خیره میشد و از اون چهره زیبا تر از شبت نقش روی کاغذ های کاهی اش میکشید..
شاید باید زود تر عشقم را بهت نشون میدادم..
چون زمانی که برای اولین بار ان اتاق پر شده از تصاویر خودت را دیدی...دیگر منی نبود که برایت عاشقی کند..
حالا روح سرگردانم هر شب به دنبال عطر نعنایی‌ات میگرد..ولی دیگر هیچ گاه نمیتوانم داشته باشمت...ابدی ترین من..**