من از سکوت موریانه های تنم میترسم.

دور ایستاده ام.
و از دور همه چیز کوچک ، آرام و بیهوده به نظر میرسد.

من شیفته انسان هایی هستم ک تنهاییشان را شناخته اند.
با او حرف زده اند ، چای خورده اند و از او مراقبت میکنند.

افکار سنگین مسبب از قلم افتادگی زبان میشود.

بعضی وقتا مقصد مهم نیست ، ترک مبدا مهمه.

شاید از هر تعلقی که گذشتم ، توانا تر شدم.

گر بخواهیم برویم پــا نداریم.
گر بخواهیم بمانیم جا نداریم.

برگشتم به همون مودی که به سختی ازش رها شده بودم.

به قول سهراب؛ به کوتاهی آن لحظه ی شادی که گذشت
غصه هم خواهد گذشت.

و آری ، شب هنگام دوباره همانیم.
آزرده و غمگین ، تنها و فرسوده از دنیای بیرون.