بعد از دو روز مریضی، امروز بلند شدم و بدنم بشدت بی‌حاله و کرخته.
ایشالا که وسط دانشکده پخش زمین نمیشم

داشتم روی کتاب جدید میشل اوباما مرور می‌نوشتم و یه جا تو مقدمه‌ش نوشته بود تمام عمرم واسم سوال بوده آیا من کافی هستم؟
خدایا شکرت، اینم که بانوی اول امریکا بوده احساس ناکافی بودن داره، من که حق دارم.

محمود با شخصیت‌پردازی خود گویی لایه‌های مختلف اجتماعی را می‌کاود و در معرض دید خواننده می‌گذارد: زنان محروم مانده از عشق و جنسیت، مردان در غم نان وامانده که در پیکار نابرابر با زندگی، به هر کاری دست می‌زنند، زنانی که به هر طریقی بار شوهر و فرزند را هم به‌دوش می‌کشند.

دو برادر، ابراهیم و حسنی، در بین این همسایه‌ها گویی نمادی از دو روش زندگی و دو راهی که در برابر این مردم سینه گشوده، هستند: یا مثل ابراهیم به دزدی و غارت دیگران رومی‌آورند و نسبتاً خوب هستند و یا مثل حسنی دچار گرسنگی و بیماری و فلاکت می‌شوند؛ هرچند که در پایان داستان، هنگامی که خالد دارد از زندان آزاد می‌شود، ابراهیم در حال وارد شدن به زندان است و یا غلام پسرخاله که پاسبان شده و خیال می‌کند که راه نجاتی از این فلاکت یافته است، در میدان تیر با شلیک تیری اشتباهی می‌میرد. شاید نویسنده به این طریق می‌خواهد بگوید که هیچ راه نجاتی برای هیچ یک از این آدم‌ها وجود ندارد و به هر راهی که بروند، پایانی جز تباهی و مرگ در انتظارشان نیست.

یا جیگر با آب نارنج و ریحون و نون چرب زیرش 🥺💔 بعدش لیموناد 🤤

یه مدت بود یه جوری ساعت خوابمو تنظیم کرده بودم که قبل از اینکه گشنه‌م بشه خوابم برده بود. الان باز بهم خورده و گشنه‌مممم شده و دلم تخم مرغ نیمرو با ریحون با نون سنگک با دوغ نعنایی عالیش می‌خواد و ماست موسیر
اسیر شدیما
الان این شکمو چطوری سیر کنم؟؟

خاتم، هم به معنای انگشتر است و هم به معنای نگینِ انگشتر.
لبِ محبوب را هم در اشعار، فراوان به خاتم تشبیه کرده‌اند. هم از جهت گِردیِ انگشتر‌گونهٔ لب، و هم به اعتبارِ خاتم که مُهرِ شاهان بوده است.

حالا ببینید امیرخسرو چه می‌گوید:

«گر لعلِ لبش یابد، زان‌گونه گَزَد خسرو
کز کار، بر آن خاتم، صد نقشِ نگین خیزد!»

یعنی اگر به وصال او برسم، در گرماگرمِ بوس و کنار، چنان لبِ او را به دندان خواهم گرفت: «کز کار، بر آن خاتم، صد نقشِ نگین خیزد!» جراحاتِ لبِ دلدار را، به نقش و نگارِ نگینِ انگشتر ماننده می‌کند.
زیباست.

#امیرخسرو_دهلوی

امشب مامان کمرش درد داشت و احتمالا بازم سیاتیکه.
این دو روز هوای این‌جا یهو سرد شد و احتمالا اینکه خونه یخه و مامان لباس گرم نمی‌پوشه بی‌تاثیر نیست توی دردش.
اتاق من یدونه هیتر داره که گرررم می‌کنه اتاقو واقعا، خواستم بیاد توی اتاقم کمرشو‌ ماساژ بدم با ژل مسکن بعد هیتر رو روشن کردم براش که گرم بسه دردش کمتر بشه.
خوابش برده و من ذوق‌زده‌م
یه حس جالبیه که مامان توی اتاق من بخوابه
انگار مثلاً بهم اعتماد کرده یا شرایط اتاقم خوب و مناسب بوده 😅
خیییلی آروم راه میرم و اومدم توی تخت که بیدار نشه
کاش تا صبح دردش بهتر شه

هر دم که دل به عشق دهی، خوش دمی بود
در کارِ خیر حاجتِ هیچ استخاره نیست

حافظ |

چیست این سقفِ بلندِ سادهٔ بسیارنقش زین معما هیچ دانا در جهان آگاه نیست ۷۱. حافظ |

من هر سال برای تولد «س» یه ایده‌ای داشتم ولی امسال دو هفته دیگه تولدشه و من رسماً هنوز هیچ ایده‌ای ندارم 😵‍💫