Love
Wisdom
Propose

میری بیرون هوا آلوده‌ست داری خفه از سردرد
میری طلا بخری میگه از دیروز تا امروز ۱۰۰ تومن اومده روش
میری یورو بخری میگه ۸۶ می‌فروشم ۸۵ می‌خرم در حالی که زده ۸۴
چه اتفاقی قراره بیفته واقعا در نهایت؟
خیر سرم می‌خوام پس‌انداز کنم ارزش پولم کم نشه وقتی نیاز ندارم به یه بخشیش
ولی اینقدر حرص می‌خورم که می‌خوام به همون دنیای کتاب و حافظ خوندن و چرت و پرت خریدنم پناه ببرم
مثل آدم با آرامش روان داشتم زندگی می‌کردم عصری
خودم گند زدم توش

این‌جا

عمرم بند است به سر مویی
می‌بخشم جان گر تو بگویی
دارم در دل غم جانکاهی
مستم امشب مست نگاهی...

برق خونه ما تا حالا نرفته، حالا زرت از سه‌شنبه که من باید بنشینم بکوب درس بخونم تا بهمن هر روز در ساعات تاریکی برق می‌ره!

زندگی حتی وقتی انکارش می‌کنی، حتی وقتی نادیده‌اش می‌گیری، حتی وقتی نمی‌خواهی‌اش از ناامیدی‌های تو قوی‌تر است. از هر چیز دیگری قوی‌تر است. آدم‌هایی که از بازداشتگاه‌های کار اجباری برگشتند دوباره زاد و ولد کردند. مردان و زنانی که شکنجه دیده بودند، که مرگ نزدیکانشان و سوخته شدن خانه‌هایشان را دیده بودند، دوباره دنبال اتوبوس‌ها دویدند، به پیش‌بینی‌های هواشناسی با دقت گوش کردند و دخترهایشان را شوهر دادند.
باورکردنی نیست، اما همین گونه است. زندگی از هر چیز دیگری قوی‌تر است.

من او را دوست داشتم | ص ۱۵۱

بعد از دو روز مریضی، امروز بلند شدم و بدنم بشدت بی‌حاله و کرخته.
ایشالا که وسط دانشکده پخش زمین نمیشم

داشتم روی کتاب جدید میشل اوباما مرور می‌نوشتم و یه جا تو مقدمه‌ش نوشته بود تمام عمرم واسم سوال بوده آیا من کافی هستم؟
خدایا شکرت، اینم که بانوی اول امریکا بوده احساس ناکافی بودن داره، من که حق دارم.

محمود با شخصیت‌پردازی خود گویی لایه‌های مختلف اجتماعی را می‌کاود و در معرض دید خواننده می‌گذارد: زنان محروم مانده از عشق و جنسیت، مردان در غم نان وامانده که در پیکار نابرابر با زندگی، به هر کاری دست می‌زنند، زنانی که به هر طریقی بار شوهر و فرزند را هم به‌دوش می‌کشند.

دو برادر، ابراهیم و حسنی، در بین این همسایه‌ها گویی نمادی از دو روش زندگی و دو راهی که در برابر این مردم سینه گشوده، هستند: یا مثل ابراهیم به دزدی و غارت دیگران رومی‌آورند و نسبتاً خوب هستند و یا مثل حسنی دچار گرسنگی و بیماری و فلاکت می‌شوند؛ هرچند که در پایان داستان، هنگامی که خالد دارد از زندان آزاد می‌شود، ابراهیم در حال وارد شدن به زندان است و یا غلام پسرخاله که پاسبان شده و خیال می‌کند که راه نجاتی از این فلاکت یافته است، در میدان تیر با شلیک تیری اشتباهی می‌میرد. شاید نویسنده به این طریق می‌خواهد بگوید که هیچ راه نجاتی برای هیچ یک از این آدم‌ها وجود ندارد و به هر راهی که بروند، پایانی جز تباهی و مرگ در انتظارشان نیست.

یا جیگر با آب نارنج و ریحون و نون چرب زیرش 🥺💔 بعدش لیموناد 🤤