**— Опаааа, — югуриб келиб опасининг бошини кўтариб, унинг бўйнидаги пичоқ изини кўрдию ёрдамчисига бақира бошлади. — Буни ким қилди? Ирфон қаерда юрибди? Ойисини ўлдириб кетишсаю бу аҳмоқ бола....., — Муртазонинг ёдига Ирфоннинг жиннихонадаги отаси ҳақида сўрагани ва уни олиб чиқиб кетгани тушдию, санчиб ўрнидан турди. — Сен тезда Ирфонни топ. Бу ерда бир гап бор. Эҳ, Ирфон, Ирфон! Нималарни бошлаб юрибсан билмадиму, лекин катта хато қилаяпсан. Бу ишда заррача қўлинг борлигини билсам, жияним эканлигинга ҳам қараб ўтирмайман. Сени ўз қўлларим билан йўқ қиламан, — қўллари мушт бўлиб тугулди. Бу пайтда, Ирфоннинг машинаси Тошкентдан чиқиб кетиш арафасида эди. Ирфоннинг режасига кўра улар Тошкентдан Намангангача машинада кетишлари керак. Намагандан эса бирор поездга чиқишади, хуллас изларидан кимдир тушса ҳам уларни чалғитишлари керак.

Муздалифа Аъзам билан учрашувдан қайтиши билан Фаридунга Ирфоннинг гапларини етказди.
— Сен буни қандай аниқладинг? — Фаридун ҳали ҳам Аъзамга ишона олмаётганди.
— Бу маълумотни шахсан Шаҳина хонимнинг арзандаси айтди, — Муздалифага негадир Фаридуннинг ишончсизлиги оғир ботди.
— У айтган бўлса бу янаям шубҳали. Аммо, текшириб кўриш керак, — Фаридуннинг бу ҳаракати чўкаётган одамнинг дуч келган ҳасга ёпишишини эслатаётганди. — Сен анави шеригинга айт, хушёрликни йўқотмасин. Чунки сизларга ишониб йигитларимнинг уволига қолишни хохламайман.
— Тушунарли, сиз буёғидан хавотир олманг, у орқадан қиладиганлардан эмас, — Муздалифанинг қалбида Аъзамга нисбатан ички бир ишонч пайдо бўлаётганди.

— Мен ҳозир сув олиб чиқай, — Саид машинани кичик бир дўкон олдида тўхтатар экан, ўзига савол назари билан қараган Фаридга тушунтириш берди.
—Мен ҳам сен билан, — Фарид ҳам машинадан тушар экан,
— Мен ҳам борай, — дадасининг ёш боладек жовдираб туришини кўриб, юраги ғалати бўлиб кетди. Фариднинг жим турганини кўриб бошини эгганча, — шунчаки шоколат егим келганди, — деди.
— Юринг дадажон сизга ўзим кўп шоколат олиб бераман, — Фарид келиб дадасини елкасидан қучганча дўкон тарафга юра бошлади.
— Унга ҳам оламизми? — машина тарафга ишора қилди.
— Албатта, жуда кўп шоколат оламиз. Кейин ўзингиз истаган ҳаммага беришингиз мумкин.
— Уррааааа, — ёш боладек қийқириб кулди. Улар шундай қилиб, ҳар хил шоколатлар, ичимликлар олиб хурсанд бўлганча машина ёнига келишди. Эрали ака эндигина машинага чиқаётганди, қараса Ирфон йўқ. — У йўқ, қара у йўқолиб қолибди, — Фариднинг билагидан тутиб машина ичига ишора қилди.

— Йиғламанг, — Фарид келиб дадасини бағрига босаркан, — уни, албатта, топамиз. Уни ёмонларга бериб қўймаймиз.
— Уни топ, у ҳали кичкина. Уни ёмонлардан асраш керак, уни топ, — Эрали ака Фариднинг елкасига қоқиб қўйганча машинага чиқиб ўтираркан, — у ҳали кичкина, уни ҳимоя қилиш керак. Уни ёмонлардан асраш керак, — дея пичирларди.

— Ҳайвон, мараз. Ўзини ким деб ўйлаяпти? Нима энди етимхонада катта бўлди дегани, истаган пайт тагига боссин деганими паразит, — жаҳл билан олдида чиққан муштдек тошни тепиб юборди.
— Аййй бошим, — тош учган томондан эшитилган бу овоз қизни сергак тортирди.
— Доимгидек ишкал, — бармоғини тишлаганча секин овоз чиққан томонга юрди.
— Кўзинг кўрми? — йигит бошини ушлаганча ортига айланди. Ёнига келаётган қизни кўриши билан, — нишон аниқ тегдими, йўқми текширгани келаяпсанми? — қошларини чимирди.
— Йўқ, ўлмаган бўлсанг ўлдиргани, — қиз ҳам ундан қолишмасдан жавоб бераркан, — ўзи мен аҳмоқ, хавотир олган.
— Ҳозир сен билан тортишгани хушим йўқ. Бор жўна, — қўлини силтадида яна унга ортига ўгирилиб жим бўлиб қолди.
— Ҳақиқий телба, — қиз ҳам ўгирилдию кетишга шошилмади. Бироз ўйланиб турдию, ортига ўгирилиб майда қадам босганча секин йигитнинг ёнига келди. Яхшилаб қулоқ солар экан, йигит ҳар нафас олганда қандайдир дард билан хўрсиниб қўяр, гўёки юрагини оғир бир юк босиб тургандек эди. — Балки гаплашармиз? Бироз бўлса ҳам енгил тортармидинг, — йигитнинг ёнига келиб унинг юзига ҳам қарамасдан гапирди.**

**— Лекин сен уйланмаган бўз йигитсан, — Муздалифа қўлини тортиб олмоқчи бўлди, лекин Аъзам қўйиб юбормади.
— Баҳона қилма, — қошларини чимириб қўяркан, — шу иш тугасин, турмуш қурамиз, — меҳр билан унинг кўзларига боқар экан, — мен сени севаман.

— Гул балки яхшилаб ўйлаб кўрарсан? — Мехрож қизни йўқотишни хохламаётганига қарамасдан у ўз қалбига қарши боришини хохламаётганди.
— Мен ҳар томонлама ўйлаб кўриб шу қарорга келганман. Ёки мени энди севмай қўйдингизми? — хафа бўлгандек бироз қошларини чимирди.
— Йўқ мен шунчаки сени бахтли бўлишингни хохлайман. Шунинг учун....
— Шунинг учун тезроқ келиб дадамдан қўлимни сўранг, — уялибгина ерга қараб олди.
— Хўп, — Мехрож ҳам бироз хижолат бўлганча бошининг орқа томонини силаб қўйди. У шу куни Гулсанамни аеропортдан уйигача кузатиб қўйди, лекин ичкарига кирмади.
Эртаси куни эса ота-онасини уларникига совчиликка жўнатди. Мехрожни яхши билган Шариф Акбарович бу тўйга қарши эмаслигини яшириб ўтирмади.

— Балки машинани мен ҳайдарман? — Саид бир аҳволда ўтирган Ирфонга хавотир билан қараганча сўради.
— Йўқ ўзим, — Ирфон бироз ҳаёл сурганча жавоб берди.
— Ирфон балки Саид билан....
— Йўқ, — Ирфон эндигина оғиз очган Фариднинг гапини бўлди.
— Ирфон, — Фарид унинг елкасига қўлини қўяркан, — биламан сенга ҳозир осон эмас, аммо, сен....
— Мен яхшиман, — Ирфон паст овозда жавоб бераркан, — томоғига нимадир тиқилгандек бўлди.
— Лекин унга ўхшамаяпти, — боядан буён жим ўтирган Эрали ака (дадаси) ҳам гапга аралашди.
— Мен....
— Кел, ўрин алмашамиз, — Фарид у деди, бу деди хуллас Ирфон билан ўрин алмашишди. Яъни Саид ролга, Фарид унинг ёнига, Ирфон эса дадасининг ёнига ўтди. Ирфон бир дам ҳаракациз ўтирди ва кутилмаганда бошини дадасининг сонига қўйиб ётиб олди. Сал туриб эса унинг елкалари силкина бошлади. Эрали ака унга нима бўлаётганини тушунмаса ҳам, меҳр билан бошини силаб ўтирди.

— Аъзам, мен....
— Жим. Мен сенга ўз қароримни айтдим. Менинг қарорим эса муҳокама қилинмайди, — қошларини чимирди.
— Йўғэее, — Муздалифа кинояли жилмаяркан, — балки хўжайинчилик ҳам қиларсан?
— Бўлмасамчи, аммо, ҳозир бошқа нарсани ҳал қилишимиз керак.
— Нимани экан?
— Энди мени сенсирашни бас қил!
— Ўйлаб кўраман, — Муздалифа қош учириб қўйди.
— Яхшилаб ўйла ва менинг айтганимни қил!

— Сен манжалақи яна қочишга урундингми? —Муртазо асабийлашганча пешонасини силар экан, — мен сени огоҳлантиргандим чоғи?
— Мен барибир қочиб кетаман, — Элноза тўзғиган сочини йиғаркан, — мени ҳеч ким тўхтата олмайди.
— Шунақами? Ҳали сен...., — Муртазо гапини тугатар-тугатмас Элнозага тарсаки туширди. — Сен товуқникидек миянг билан менга қарши чиқмоқчимасан? — дея Элнозани ура бошлади.
— Қанжиқ, юзсиз Муртазо ғазабини боса олмай Элнозани ўласи ҳолга согач, хизматкор аёлни чақириб, унга қарашини тайинлади ва ўзи қаергадир чиқиб кетди. Машинани бир четга қўйдида ғазабдан тушгач Ирфоннинг рақамини терди, аммо, телефони ўчик. — Қаерда юрибди экан бу қулоқсиз бола? — қайта-қайта унинг рақамини терди, аммо, ҳар сафар рақам ўчик бераверди. Асабийлашганча ёрдамчисининг рақамини териб, унга Ирфоннинг қаерда эканлигини аниқлашни буюрди. Орадан бир соат ўтиб ёрдамчиси қўнғироқ қилди, — Ало!
— Хўжайин опангизникига кела оласизми? — ёрдамчисининг овози бошқача эшитилди.
— Нима гап тинчликми? — Муртазонинг усиз ҳам таранг асаби баттар таранглашганча, — нимадир бўлдими?
— Ҳалиги опангиз...., — ёрдамчиси чайналавергач Муртазо телефонни ўриндиққа отиб юборди,
— Жин урсин, — машинани ўт олдириб, газни босди. у опасиникига етиб келганида, ёрдамчиси нима қилишини билмасдан уёқдан-буёққа бориб келар, опасининг уйида эса йилт этган нур кўринмасди. — Нима бўлди? — машинадан тушиши билан ёрдамчисини сўроқлай бошлади.
— Буни ўз кўзингиз билан кўришингиз керак, — деганча зулматга чўмиб ётган уй томонга юрди. Муртазо ҳам бир сўз демасдан ёрдамчисининг ортидан уйга кирди. Улар тўғри Шаҳина хонимнинг жасади ётган хонага киришди. Муртазонинг кўзи қоронғуликка мослашиб олгани боис ичкарига кириши билан опасининг жасадини кўриши билан жони чиқиб кетай деди.**

**— Яхши, — Аъзам рақамини айтгач Ирфон улардан узоқлашди.
— Балки менга қалбингни ўртаётганларини айтарсан? — Ирфон кетиши билан бир нуқтага қараб ўтирган Муздалифадан сўради.
— Шунчалик билишни хохлайсанми? — оғриқли жилмайди.
— Сен билан боғлиқ ҳамма нарсани.
— Мен ўз эри томонидан зўрланган ва кейин кераксиз буюмдек кўчага улоқтирилган жувонман, — Муздалифа бироз паст овозда ўзига-ўзи гапиргандек дард билан гапирди.

— Ҳақиқат? — Фарид кулишга ҳаракат қилди, — айтаётганинг аслида ҳам ҳақиқатмикин?
— Буни энди ўзинг айтарсан. Марҳамат, — телевизорга ишора қилиши билан экранда битта видео кета бошлади. Унда бир нечта яланғоч эркаклар битта ожизани ўртага олиб, навбати билан ўз нафсини қондираётгани тасвирланганди. Тасвирни кўрган Фариднинг юраги тўхтаб, нафас олиши ҳам сезилмай қолди гўё. Унинг карахт бўлиб қолганини кўрган Шаҳина хоним ўзгача завқланганча унга янаям яқин келаркан, — тўғри видео овозсиз, аммо, шусиз ҳам аёлнинг қилаётган ишидан лаззатланаётганини сезиш қийин эмас. Биз биттасини базўр эплаймизу, бу аёлга қойил. Минг қилса ҳам ўз касбини севадиганларданда, қара ҳеч бирини хафа қилгиси й...., унинг гапи бўғзини қолди. Кўзлари ола-кула бўлганча икки қўли билан томоғини ушлаганча хириллаб бир нарсаларга ишора қилдими, нимадир демоқчи бўлдими хуллас бир қанча тушуниксиз ҳаракатлар қилганча полга, Фариднинг оёқлари остига қулади. Фариднинг қўлида эса мева кесадиган пичоқ. У пичоқни қачон қўлига олди-ю қачон унинг бўғзига тортиб юборди ўзи ҳам англай олмади.
— Аааа, — бор овозда бақирганча қўлига илган нарсани телевизорга ота бошлади. Отилган нарсалар зарбидан куйган телевизордан озгина чўқ чиқдию, қисқа туташув бўлиб бутун уй чироқсиз қолди. Зулматга чўмган уйда фақатгина Фариднинг қисқа ва тез-тез нафас олишигина эшитилиб турарди холос.

Ирфон кафедан чиқиши билан Шаҳнозга қўнғироқ қилиб уёқ-буёқдан гаплашиб, қизлар 2 кундан кейин кетишини аниқлагач, Аъзамга хабар қилиб жўнатди.
— Энди эса акамни олдига, — машинага ўтириб газни босди. Кўз очиб-юмгунча кўзланган манзилга ҳам етиб келди. Машинадан тушмасдан уй томонга қарар экан, ичидан қандайдир қиринди ўтди. — Тўғри бу ишим хато, аммо, энг яхшиси шу. Чунки улар қамоққа тушса ўликдан баттар қилишади. Шундай экан, бугун ўлгани маъқул, — бир зум бошини машина ролига ташлаб ўтирди. Ора-орада қоронғулиқ бағрига сингиб кетган уй томонга қараб қўяр, шундай пайтда чуқур хўрсинар ва ичидан олов чиқарди гўё. Бошини ролдан кўтармасдан ётар экан, уй томондан келаётган шарпани кўриб сергак тортди. Кўзлари қоронғуликка ўргангани боис шарпани таниш қийин бўлмади. Бу Фарид эди. Ирфон тезда машинадан тушди. Бу пайтда Фарид анча яқинлашиб қолганди.
— Аҳволинг яхшими? — унинг қўллари титраётганини кўрган Ирфон уй томонга бир қараб қўйди.
— Мен, мен одам ўлдирдим, — кўзлари ҳам анча бежо эди. — Эшитаяпсанми? Мен одам ўлдирдим.
— Машинага ўтир, — Ирфон уни машинага ўтиришига ёрдамлашар экан, — ҳаммаси жойида бўлади. Энди кетдик.
— Сен қанақа одамсан? — бақириб юборди Фарид, — мен одам ўлдирдим деяпман. Мен ўлдирган одам сени онанг. Буни билатуриб қандай хотиржам бўлишинг мумкин?
— Ҳозир буни гаплашадиган аҳволда эмасмиз, — Ирфон шундай дея машинани ўт олдирди. Фарид қанча савол бермасин, бақирмасин жим кетди. Орада Саидга қўнғироқ қилиб тайёр туришини тайинладида телефонни ўчириб, яна жим кетди.
Саиднинг ёнига келишганида ҳам машинадан жимгина тушиб, дадасини Фариднинг ёнига ўтқазар экан,
— Фарид бу бизнинг дадамиз, — дейишдан бошқа бир сўз ҳам айтмади. Машина эшигини ёпиб, — хўш, мен билан кетасанми? — Саиддан сўради.
— Албатта, ахир сиз фақат хўжайин эмас, менга акадексиз.
— Унда ўтир, кеттик, — Ирфон унинг елкасига қоқиб қўйганча ўз жойини эгаллади. Саид ўтириши билан машинани ўт олдирди.

— Сенингча бу менинг туйғуларимни ўзгартира оладими? — Аъзам Муздалифанинг қўлларидан тутар экан, — менга сенинг ўтмишингни қизиқи йўқ. Сен менинг бугуним ва келажагимсан.**

Ишни сен амалга оширасан, деганида йўқ деёлмадим.
Асилжон ака софдил, ҳалол ва беозор одам. Биламан, туҳмат қилганим учун қаттиқ жазо оламан. Аммо, Асилжон ака ҳақида ҳар хил гаплар кўпайиб мингбошиликка сайланмай қолиши мумкин. Бу эримга жуда Қўл келади. Ўртада мен Асилжон ака билан қурбон бўлиб кетмайлик. Кўзим очилди, нодонлик қилибман. Мени кечиришингизни илтимос қиламан.
Асилжон ака аёлнинг аҳволига ачиниб қозидан уни жазоламасликни сўради.
Қози вазиятни ҳисобга олган ҳолда, воқеани ошкора қилмай уни ёпиб юборди. Аёл виждон азобида оғир дардга чалиниб, кўп ўтмай вафот этди. Қашқирнинг аламига алам қўшилиб кўзи қонга тўлди. Нима қилишини билмай қолди. Ўзининг узоқ яшамаслигини сезиб, бекорга ўлиб кетгандан кўра заҳар ичишга ва буни Асилжон акага тўнкаб уни бадном қилишга қарор қилди. У Асилжон аканинг уйига кириб бир оз суҳбатлашгандек бўлиб, оғзига бир нарса солиб, чой ичиб юборди. Сўнгра войдод, мени Асилжон заҳарлади, деб бақираверди. Қашқир хириллаган овоз билан Асилжон акага деди:
— Энди мингбошилик амал у ёқда турсин, жонингдан ҳам айриддинг. Сени қотил сифатида осишади. Бунга ўзинг сабабчисан, "Фақир киши панада" деб юраберганингда ёки бўлмаса мингбошиликка менга нисбатан ақллироқ Кдшқир акам борлар, деганингда бошқача бўларди. Ўзинг ўйлаб кўр, отнинг ўрнини эшак эгалласа чидаб бўладими? Сен неча йилдирки, юқорига интилиб юрагимни ловуллатиб келдинг. Буни асло кечира олмайман. Нариги дунёда ҳам сен билан курашни давом эттириб, суякларингни кулини кўкка совурмасам юрак ўти ўчмайди... Бир оз фурсатдан сўнг у вафот этди.
Текширув ишларида маълум бўлибдики, Қашқир ака ўша куни табибдан заҳар олиб, Асилжон акани бадном қиламан деганини ўзи ҳам билмай қолган экан.
Бу ҳақца табибнинг ўзи гувоҳлик берди. Асилжон ака эса мингбоши бўлиб сайланди.
У бир донишманд билан суҳбатда деди:
— Доимо қўлимдан келганича яхшилик қилдим, ҳеч кимнинг кўнглини ранжитмадим. Бироқ Қашқир ака ва унинг шериклари нима учун сабабсиз менга душманлик қилдилар?
— Шуни ёдда тутиш лозимки, — дебди донишманд, — ҳар ўн одам орасидан битта туғма ҳасадгўй учрайди. Буларни ранжитсангиз, кечиришлари мумкин, лекин ишбилармон бўлиб обрўйингиз ва мансабингиз кўтарилиб борса, кўра олмасликдан юраклари қип-қизил чўғга айланиб кетаверади.
Ҳасадгўйлар мансабпараст ва шуҳратпараст бўлиб, ўзларини доимо оддинги сафда ва ҳамманинг диққат марказида бўлишга ҳаққим бор, деб ҳисоблайдилар. Бунга эришиш учун улар фисқу фасод уруғини сеггиб, одамларни бир-бирига тўқнаштириб қўядилар. Ҳасадгўйнинг Қашқирга ўхшаган ашаддийлари ўз мақсадларини рўёбга чиқариш учун хотинини ва ҳатто ўз жонини ҳам қурбон қилишдан тоймайдилар. Улар лаганбардорлик, икки юзламачилик ва туҳматни ўз ўрнига қўйишга уста бўладилар.
Бир фожиали воқеанинг гувоҳи бўлганман. От пойгасида бир ҳасадгўй маррага яқинлашганда оти қоқилиб чопа олмай қолади. У дарҳол ўзини ўнглаб орқада олдинги сафда келаётган пойгачи отининг оёғи тагига ўзини ташлайди. Уни оғир жароҳатланган ҳолда олиб чиқиб, нима сабабдан шундай қилганини сўрашганда:
— У одам биринчиликни олгандан кўра, менинг ўлганим яхшироқ, — деб жон берди.
— Хулоса шуки, — дебди донишманд, — обрў қозонган, софдил ва меҳнаткаш одамлар ҳеч кимга зиёнимиз тегмай, аксинча, яхшилик қилаётирмизку, деган фикр билан душманимиз йўқ, деб хотиржам юришади. Ваҳоланки, улар орасида ҳасадгўйлар бор. Буни унутмай, чорасини кўрган одам қоқилмайди.

https://t.me/joinchat/AAAAAFCGRHMSMORVycYt4g

?Ҳасадгўйнинг тақдири

Ўртаҳол оиладан чиққан Асилжон ака ўзининг ақлидроки ва ишбилармонлиги туфайли обрўси ва мартабаси ошиб борди. У элликбоши, сўнгра юзбоши даражасига кўтаридди. Ҳатто мингбоши лавозимига номзоди қўйилди. Бироқ бошидан кўп ташвишларни ўтказди. Айниқса, унинг қашқир ака лақабли бир девор қўшниси анча номаъқулчиликларни кўрсатди. Чунончи, бир аёл йиғлаб қозининг ҳузурига келди:
— Бошимга мусибат тушди. Уни ҳеч кимга гапириб бўлмайди. Сиздан мадад сўраб келдим. Бугун кечаси одамлар авлиё деб юрган қўшнимиз Асилжон уйимга бостириб кириб номусимга тегди. Энди нима деган одам бўлдим? Бундан ўлганим афзалроқ-ку.
— Жуда хунук воқеа-ку. Гувоҳлар борми?
— Наҳотки бадавлат Қашқир аканинг хотини бўлатуриб ёлғон гапирсам?! Туҳмат қилишга, Худодан қўрқаман-а?
Қози Асилжон акани чақиртирди. Суриштирса айб-ни мутлақо инкор этаяпти. Шунда у бир чора қўллади. Асил акага тушунтирди:
— Мен Сизни яхши биламан ва жуда ҳурмат қиламан. Бироқ, бу сизни оқлашга асос бўла олмайди. Аёлнинг даъвосини далил-ашёлар билангина йўққа чиқариш мумкин. Аввал бу хонага сиз, кетингиздан эса, аёлни киритиб, устингиздан эшикни қулфлайман. Сиз аёлни зўравонлик йўли билан бўйсундиришингиз лозим.
— Ҳазиллашаяпсизми, ахир бундай иш қилиш жиноят-ку. Бундай қила олмайман!
— Сўзимга кирмасангиз Қашқир ака сизни дорга остиришга эришади.
Анча тортишув ва тушунтиришлардан сўнг Асилжон аканинг рози бўлишдан бошқа иложи қолмади.
Қози Асилжонни бир хонага киритгач, аёлни чақиртирди:
— Одатда эркак киши босқинчилик қилганда аёлнинг бадани моматалоқ бўлади. Сизда эса булардан номнишон йўқ. Бинобарин, даъвоингизни инобатга ололмайман. Аммо Қашқир акага ҳурматим юзасидан сизга ёрдам бермоқчиман.
— Бунинг учун мен нима қилишим керак?
— Ҳозир мана бу хонага кирасиз. Асилжон ака сизга босқинчилик қилганда имкони борича қаршилик кўрсатасиз. Олишув натижасида баданингизда моматалоқлар юзага келади. Муҳокама вақгида бу белгиларни кеча уйимда Асилжон ака босқинчилик қилганда пайдо бўлган деб, қаттиқ турасиз. Бу менга Асилжон акани ўлимга ҳукм қилиш учун асос бўлади.
— Барака топинг, қози ака, яхшиликларингизни унутмайман. Эрим сизга атаб катта совға тайёрлаган. Хотиржам бўлинг, мен бўш келадиган аёллардан эмасман, пўлатдек мустаҳкам иродам бор.
Қози аёлни хонага киритиб маълум вақтдан кейин хонага кирса Асилжон ака сулайиб ётган эмиш. Аёл эса ғолибона оҳангда:
— Қози ака кўрдингизми, кучи етмай ерпарчин бўлиб ётибди.
— Баракалло, сизда бешта эркакнинг кучи бор экан-ку.
— Хоҳласам, бунақанги эркаклардан иккитасини чилпарчин қиламан. Тағин мақтанаяпти деманг...
— Айтингчи, кеча Асилжон ака уйингизга бостириб кирганда ҳам олишув бўлган эдими?
— Ҳа, бундан ҳам қаттиқроқ курашганман.
— Шундай экан, нима учун ўша куни баданингизда ҳозиргига ўхшаш моматалоқлар бўлмади. Балки унга хоҳиш билдиргандирсиз. Агар воқеа хоҳишингиз билан содир бўлган бўлса, у вақтда сиз ўз эрингизга хиёнат қилганликда айбланиб жазога тортиласиз. Аммо ишончим комилки, сиз беномус аёллардан эмассиз. Бу хонада ўтказилган тажрибадан яққол исботландики. ўзингиз айтгандек "пўлатдек мустаҳкам иродага" эгасиз. Ҳатто хоҳласангиз "икки эркакни ҳам чилпарчин" қилиб ташлашга қодирсиз. Кўриниб турибдики, аёлда хоҳиш бўлмаса, эркак зўравонлик билан мақсадга эриша олмайди. Шу боис, Асилжон аканинг босқинчилиги ҳақидаги даъвоингиз туҳматдан бошқа нарса эмас.
— Мени ниҳоятда усталик билан тузоққа илинтирдингиз, — тутоқди аёл. Воқеанинг бу даражада газак олиши хаёлимга ҳам келмаган. Виждон азобидан қийналаётганимнинг чегараси йўқ. Ҳаммасига эрим Қашқир ака сабабчи бўлди. У мен турганда бир зоти паст Асилжон мингбоши бўладими, деб, туриб олди. У Асил аканинг обрўйи ошиб боришидан тугақиб кетарди. Нима сабабдан Асилжон боғидаги дарахтлар бизникига нисбатан яхши ҳосил беради, нима учун унинг оти ва моллари семириб, ялтираб кетяпти, дерди. Бир куни, уни, Асилжоннинг боғига кесак отаётганини кўриб, сабабини сўраганимда, булбул бизнинг боғимизга қўнмай, ҳадеб уникида сайрай берадими, деса бўладими? Икки кун илгари менга, туҳмат билан Асилжоннинг шармандасини чиқарамиз.

Кулча нонлар...

Балкон деразасига термулиб етган Назирани яна огир у'йлар босди. Хасталаниб етган жойида хаеллари гох кувончли у'тмишга, гох кайгули келажакка етаклайди. Ешиу'тиб , куч-кувватдан колганда инсон елгиз бу'лмасин экан. Наинки елгиз хатто касал.хам бу'лмасин экан. Назира хасталаниб бир пиела чойга мухтож бу'лганида кулоги остида у'ша муштипар аелни секингина айтган каргиши бот-бот жаранглаб акс-садо бериб турарди.
Назира у'шанда аелни гапларини хеч эшитмай тинчгина кетганидан хурсанд бу'лган эди. Лекин энг кудратли зот хаммасини ку'риб эшитиб турганидан, вакти келиб бу килмишлари учун огир ту'лов ту'лашини билмасди.
Назира у'шанда эндигина 25 ешга ту'лган келган совчиларни. кайтаравериб карикизлик даражасига етиб колган вактлар... у'зи ишлайдигон корхона рахбари.назарига тушиб колди.
-"Бошимга бахт куши к,у'нди шекилли!?"- Назирани бу омонат бахтдан боши айланиб колди. Ку'зига рахбарнинг оиласи борлигию, уч нафар фарзандлари борлиги. хам ку'зига ку'ринмади. Хаелида факатгина бойвачча эрни эркаси бу'либ машинада хашаматли зиефатларга кимматбахо кийиму- такинчоклар такиб бориш, каср уйларда яшаш гавдаланарди халос.
Кингир ишни кийиги узок вакт беркилиб колмади. Бир куни рахбари (эндиликда хушторга айланган) олиб берган бир хонали уйда у'тирган вактида эшик такиллатиб рахбарнинг аели келди ва Назирадан эрини тинч ку'йишини талаб килиб эмас, илтимос килиб келди. Хамма нарса Назирага колишини, болаларини келажаги учун отаси кераклигини айтиб уни кайтариб беришини су'ради. Аелни хокисорлигими еки бойвачча хушторни ку'лдан чикармасликми, Назира аелга без бу'либ буни иложи йу'клигини, агар эри Назирадан кечадигон бу'лса,тухмат килиб бу'лса хам эрини к,аматиб юборишини- "яхшилаб тушунтирди ку'йди"-
Аел хеч нима демай кетди. Кетаетиб ортига каради ва Назирага караб
Майли шуни хохлабсан эрим сен бн яшасин. Болаларим ни.отаси к,амалган деган тамга бн яшашларини хохламайман. Бир умр зарга ку'милиб яша. Лекин бир умр епган нонларингда орасида кулча нонлари бу'лмасин.
Назира бу гапни тез орада унутворди. Эндиликда рахбари бн очикчасига бемалол яшай бошлади. У'зи хохлаганидай бойваччани эркаси бу'лди. Факат бир умр фарзанд ку'риш насиб килмади. Эри биринчи оиласига номардлигидан куяверганми эрта кунда боши естикка тегмай юрак касал бн дунедан кетди.
Назира энди еши у'тиб, боши естикка тегиб, хаста етганида, у'ша аелни секингина айтган гаплари кулогида жаранглаб турар вактни ортига кайтара олмаслигидан калби фаред чекарди.

https://t.me/joinchat/AAAAAFCGRHMSMORVycYt4g

ОТАМ КEЛДИ УЙИМГА

Кўнглим юксалди тоғдек,
Уйим яшнади боғдек,
Зимистонга чироғдек,
Отам келди уйимга.

Омонмисан қизим деб,
Матонатим, юзим деб,
Ортда қолар изим деб,
Отам келди уйимга.

Икки қўлида бозорлик
Шундоқ келса, озордек,
Меҳрибоним, хуш кўрдик,
Отам келди уйимга.

Бош қўяйин пойига
КАЪБА деб турган жойига,
Тўйиб олай нурли чиройига,
Отам келди уйимга.

Лек кўзим очган ҳамон,
Афсус, бу тушим экан.
Армонимдир бу ИНСОН,
Бир орзу хушим экан.

Мен яхшиман, ОТАЖОН,
Жаннатда кулиб юринг..
Лек тушимда бўлса ҳам
Уйимга келиб туринг.

Эҳ, Отаси омонлар,
Сиз энг бахтли инсонлар,
Тўлиб, тошиб дия олар
«ОТАМ КЕЛДИ УЙИМГА!»

https://t.me/joinchat/AAAAAFCGRHMSMORVycYt4g

олмас мехрни талаб қилган кўринади. Бу мехрни фарзандига хатто жони билан қўшиб беришга хам иккиланмайдилар-а, ажабо! Муслимага агар имкон берилса, ўғли учун жонини хам дарров берардиким, афсус, бу жонга яна иккита қизи хам умидвор турса не ажаб! Онанинг “вой болам!” деганда жони чиқиб кетмаганига шу қизларга бўлган мехр сабаб эмасмикан!? Хартугул, жон чиқмаган бўлса-да, хуши учган
кўринади. Қизи бошлаб чиққан қўни-қўшниларни, болани унинг қўлидан тортиб олмоқчи бўлган аёлни хам сезмас, кўз ўнгида бешикда бошини кўтармоқчи бўлган Абдулазиз кетмас, қийқириб кулишлари қулоғи остида жаранглаб турарди холос.
Уйга ким келди, ким кетди хис қилмас, тез ёрдам келганини хам,
милициядан келганлар болани олиб кетишмоқчи бўлганини хам тушунмасди. Қўллари боласини махкам қучиб олган, жонсиз, муздеккина танани...
Йўқ, болам тирик, нега сенларга берарканман, тортманглар... бермайман... йў-ў-ўқ!!! Бу хайқириқ дилда эди, тил эса айланмас, тошдек қотган...
Болани олиб кетишди, экспертиза учун. Давлат органларида қоида шундай албатта, текширишади , ўрганишади. Бунгача эса хамма Муслимани айбдор қилиб бўлди. Ношуд она, бепарво она, ўғлининг ўлимига ўзи сабабчи бўлган уқувсиз она, деб. Орган ходимлари сабабни қидириш учун текширишга мажбурдирлар, аммо, тиббиётда хам баъзи қоидалар бор кўринади. Вақти келиб болани қайтариб олиб
келишганда, баданидаги тикилган ипларга, шалвираб турган танага қараб эр-хотин тош қотдилар. Эрида шундан кейин аёлига нисбатан совуққина ижирғаниш пайдо бўлди.
Бу кайфиятига қариндош- уруғининг, опаларининг қораловчи хукми қўшилиб, хотинини хайдаб юборди. Муслима бирданига уч боладан айрилиб, ота уйида, қоронғу хонада туз тотмай, аччиқ кўз ёшларини ютиб ётаверди. Биринчи келган куни шомда Муслима сакраб ўрнидан туриб кетди. Ота-онаси хайрон унга қарашди.
-Болам йиғлаябди-и-и...
Ота-онаси хайратланиб ташқарига қулоқ солишди. Шунда яна қўшнининг мушуги томда мов тортди. Худди чақалоқ йиғисига ўхшайдия воажаб! Муслима ташқарига
отилди:
-Жон боле-е-е-ем...
Онаси уни қучоқлаб олди. Муслиманинг дадаси махаллада анча обрўли, иродали инсон . Хеч ким унинг кўзи ёшланганини кўрмаганди. Шу одам хам аввалига қизига таскин беролмай, ўкраб юборди. Набирасига мехри бошқача эди-да. Ахир айтишади-ку, мевасидан мағизи ширин бўларкан. Учовлашиб юм-юм йиғлаб олишди.
Дунёда яхши инсонлар кўп. Бундай одамлар ўртага тушиб, Муслима ва Абдуллани яраштириб қўйдилар. Абдулла ва Муслима гарчи бирга яшаётган бўлсалар-да, аввалги муносабат йўқ. Гўёки хаёт мажбуриятини бажараётгандек эдилар. Гохида ғазабланган эр воқеа тафсилотини сўраб қолар, Муслима эса жавоб беришга тили келмай аччиққина кўз ёшларини ичарди.
Аллох олса омонатин нетай болам
Қафасига сиғмас юрак, унсиз нолам.
Мунчоқ кўзим, жигарбандим, ширинтойим
Дунё кўрмай эрта кетган Қори болам.
Кўксим санчар насибанг хам сени излаб
Отанг ўзин сенлар эди сени сизлаб
Бобонг шодон эди катта тўйлар кўзлаб
Суннат бўлмай эрта кетган Қори болам.
Ая десанг тилларингга жоним фидo
Жон олади “ўғлим” деган аччиқ нидо
Олсин жоним! Ўз боламга айтмай видо
Кенг дунёга сиғмай кетган Қори болам.
Вақт олий хакам! Орадан фурсат ўтиб, эр-хотин орасида кўмилиб қолган мехр аста ниш уриб, куртак ёза бошлади.
Қани эди Аллохим шу мехрни гуллатса-ю, ширин мева битса! Қалбдаги бўшлиқни тўлдирса-ю, дил яраларига малхам бўлса. Аллохнинг мархамати кенг!
Яратгандан уларга сабр-қаноат тилайман, олган омонати эвазига қўшмоқ ўғиллар - Хасан ва Хусанлар берсин!
Буни ўқиётган дўстларимнинг хаммаси хам яхши одамлар эканига шубхам йўқ. Дуо қилинг азизлар, улар ниятларига етсин. “Дуо билан эл кўкаради” ,
“Олтин олма – дуо ол” , “Еттидан бири Хизр” деган ибратли гапларни эшитганмиз. Дуо қилаётган хар еттита одамдан бири Хизр алайхиссалом бўлиши мумкин экан. Муслима синглимиздан дуонгизни дариғ тутманг яхшилар!

♻️ ЭНГ КЎП ТАРҚАТИНГ!!

?Эҳсоннинг мукофоти, фақат эҳсондир.  (Роҳман - 60)
Бошқаларга ҳам еҳсон қилиб канални улашинг, Аллоҳ ҳам эвазига сизга фақатгина эҳсон қилади ИНШААЛЛОҲ

https://t.me/joinchat/AAAAAFCGRHMSMORVycYt4g

?Бахтсиз тасодиф. (Воқеий хикоя)

Муслима уйқуси келиб йиғлаётган ўғлини соат тўққизларда бешикка солди.
Одатда шу пайтда ухлаган ўғли икки соатдан ортиқ тинч ухлаб олар, Муслима эса вақтдан фойдаланиб, йиғилиб қолган yй юмушларини битириб оларди. Қори боланинг (уни эркалаб хамма Қори бола деб чақирарди) футболкасини ечмай бешикка ётқизган она, бошини кўтараётгани учун кўкрагидан аста босиб, йўргаксиз боғлаб олди. Жисмонан полвонгина бўлган бола қўллари боғланса хам ўрнидан туриб кетгудек бошини кўтарар, оғзини очиб эмиш илинжида кўкрак қидирарди. Сабрсиз ўғлига шошиб кўкрак тутди-ю, бешикка суяниб кўзини юмди...
Муслиманинг қанона-қайнотаси
эрта оламдан ўтган экан. Абдуллани акаси ота бўлиб уйлади, бошини иккита қилди. Аммо, ўзининг ўғиллари кўплиги учун ота ховлидан бошқа жойга уй солиб чиқмади. Иккита қизчали бўлишганда, Абдулла ва Муслималар ўзлари ишлаб, бошқа уй сотиб олдилар. Эх-хе, бу уйга кўчгунча, бу бошларидан нималар ўтмади дейсиз. Мана, хаммаси ортда қолди, Худога шукур! Иккита қиздан кейин, ўғил, ўғил бўлганда хам хар кимнинг хаваси келадиган полвонгина ўғилли бўлишди. Эндигина ёшига тўлган бўлса хам, унинг баъзи харакатлари ақлли одамларни хам хайратга соларди. Хали ёшига етмасдан туриб хамма яқинларини хатто кийимларигача таниб олганди. Агар дадаси ишдан келиб, дўпписини хотинига кийдириб қўйса қийқириб кулар, онасидан ечиб, дадасига узатарди. Ёки катта опасининг бирон кийимини кичик опаси кийиб олса, этагидан тортиб ечмагунча қўймасди...
Ўғли тинчиб қолганини сезган она бешик пардасини хиёл тортди-да, аста ўрнидан турди. Эшикни беркитганда ғижирлаб ёпилганди, “Шу савилни ёғлаб қўйса бўларкан, ғижирлаб асабга тегадиган бўлибди” деб хаёлидан ўтказди. Ташқарига чиқаркан, ховли супиришга тушган қизларига қараб юзи ёришди. Бир икки кун қариндошларининг тўйларида бўлиб, анчагина ишлар, ювилмаган кирлар Муслимани кутиб қолганди.
-Ўзимни ақлли қизларим, онасини дастёрларидан айланай!- уларни эркалаб илхомлантирди.
- Биттанглар супиринглар, биттанглар ахлатни куракчада пақирга солиб, четга обориб ташанглар!
-Хўп бўлади, аяжон. Кейин биз хам сиз билан кир ювамиз а?-эркаланди кичик қизи.
-Мен деразаларни артаман,-деди катта қизи.
-Хоп, ширинларим. Бўлақолинглар, укангиз уйғонгунча хамма ишларни
битириб оламиз. Бир қарашда ўзбек аёлига уйда хеч қандай иш йўқдек туюлади. Аммо, бир ишга киришса, кўзга кўринмаётган ишлар тоғдек савлат тўкади. Гохида эркаклар ишдан келади-да, хотинларга мазза, овқат қилади-ю, телевизор кўри-иб ётади, деб ўйлаб қоладилар. Лекин, зийрак эрлар, аёлининг чарчоқ юзига қараб, кўринмас юмушлардан тинкаси қуриганини сезадилар. Аслида, ховлидаги кўринмас юмуш дейиш бу эркакларга нисбатан, аёллар хар бир ишни кўриб, режа қилиб турадилар. Муслима соат ўн биргача кундалик юмушларни хам, кирларини хам ювиб битирди. “Қори болам хам хозир уйғониб қолса керак, аввал уни бешикдан ечиб, эмизиб берсам, кейин тушлик тайёрласам хам бўлади.” У шундай хаёлда уйга яқинлашаркан айвондаги соатга қараб, хали ўғлиуйғонадиган вақт бўлмаганини кўрди. Шундай бўлса хам, негадир юраги ғашланиб, ичкарига кирди.
Оналарининг “Вой!” деб чинқиришидан қизлари бир сапчиб тушди. Муслима бешикка югурди, э вох, бола бешикдан полга осилиб қолганди! Боламга не бўлди? Қанақасига!? Нега!?
Онанинг миясига аёвсиз саволлар санчиларди. Юқорида айтиб ўтганимиздек, Абдулазиз полвон бола эди. У боя эшикнинг охиста ғижирлаганида сергакланган, шу бўйи уйқуси қочиб, бешикдан тушишга уринган эди. Қўлларини тинмай қимирлатиши эвазига, бешик чилвирини бўшатиб олган, бундан фойдаланиб полга тушишга уринганда эса, елкасига сурилиб қолган ип, бўйнига сиртмоқ бўлганди. Муслима яшин тезлигида боласини бешикдан олиб бағрига босди. Момиққина томоқлари кўкариб турган тана совуб бўлибди. Муслиманинг кўз олди қоронғулашди. Нима қилиб қўйдим жоним болам? Нега ёнингда ўтирмадим-а, қори болам! Вой бола-а-а-м!!!
Асли инсон зотига Аллох умр берармуш, Болага жон беришга Она тайёр турармуш. Товонга тикон кирса юракка ниш урармуш, Бўзлаб-бўзлаб тиконни кипригида олармуш! Яратган Эгам дунёни яратиб, мехр-мухаббат улашганда оналар ўзлари кўтар

КЕЧИР ХОТИН, БОШҚАСИГА УЙЛАНМОҚЧИМАН...

Аҳмад: «Бундай ҳаётга чидаб бўлмайди. Бу оқшом уйга келмайман. Дўстимнинг уйида қоламан!».
Зайнаб: «Эътиборсизлигингиз, дашномларингизга отриқ чидаб бўлмайди. Келмасангиз, келманг. Бу кеча сиздан биз ҳам ҳам дам оламиз!».
Аҳмад ҳар куни аёли билан бўладиган жанжалдан сўнг уйидан чиқди. Ишига кетаркан бу муаммоларнинг ечимини ўйларди. «Ўн бир йил... Шунча йилдан бери мен хор бўлиб яшаб келяпман. Тоқатим қолмади. Бундай яшашни хоҳламайман. Лекин... лекин, болаларчи? Болалар? Уларга нима бўлади? Кел, яхшиси бошқа аёлга уйлана қоламан. Мени тушунадиган, ҳурмат қиладиган, қараганимда кўзларимни қувнатадиганига уйланаман!». Унинг хаёлидан шу фикрлар ўтарди. Ўзи таниган - билган аёлларни кўз ўнгига келтирди. Уларни номба - ном исмларини айтиб, ўзига муносибини қидирарди гўё. Тўсаттан хаёлига Моҳиранинг исми келди -ю таққа тўхтаб қолди. «Эй воҳ, қанийди, у эрга тегмаган бўлганида. У мен билан бир идорада ишлайдиган ҳамкасбимга турмушга чиққан. Самининг хотини! Моҳира ҳам ҳамкасбим. Биз билан ишлайди. Гўзал, ораста. Унга қараганда малолланмайсан. У шу ишга кирганидан бери, доим хушсуратда кўраман. Доим ўзига қараган. Аёл, шундай бўлиши керак-да!? Аёлим Зайнаб эса... эҳ... ундан доим пиёз, саримсоқ пиёзнинг ҳиди анқиб туради. Сочлари тўзиган, чақирсам ошхонадан овқат ҳиди ўрнаб қолган кийимларида чиқиб келади. Эҳ-ҳе... қандай қилиб шунча йил яшадим - а?!», шулар ҳақида ўйлаб, ишхонасига кириб келди. Ўзича гўзал аёлларни кўз ўнгига келтириб, ашула ҳиргоя қила бошлади ва бехосдан нигоҳи ҳамкасби Самига қадалди. У афтодаҳол, ҳўмрайган, кайфиятсиз ўтирарди.
Аҳмад ҳикоясини тўхтатди - да, Самидан нима бўлганини сўради. Ундан бундай жавобни кутмаганди.
— Эй дўстим, нимасини айтай?! Хотиним билан ажрашдик. Талоғини бердим. Бугун суд бўлди.
Аҳмад «Моҳира... Моҳира... қандай қилиб шундай аёлдан ажрашади? Эй аҳмоқ, одамларнинг сенга ҳасади келади-ю сен бўлсанг... сенга ҳайф шундоқ аёл-а?!» деди, ичида. Ҳайратини билдирмай, сабабини сўради. Сами:
— У билан ортиқ яшашга мадорим қолмади. У совуққон, худбин. Уни ўзидан бошқа ҳеч нарса қизиқтирмайди. Мен учун эмас, кўча учун ясанади.
Унга бошқаларнинг у тўғрисида нималар дейишлари муҳим. Ҳақиқатда у гўзал.
Ораста. Лекин... мен учун эмас. Одамларни кўриши учун. Мен унга пул бераман.
У ўзини безайди. Менинг ўрнимда бўлмаган киши менинг аҳволимни тушунмайди.
У узун тирноқлари, мулойим қўлларига зарар тегишидан қўрқиб ошхонага умуман кирмайди.
Доим тайёр таомларни сотиб олиб еймиз. Уйнинг сарамжонлиги билан иши ҳам йўқ.
Майли, буларга розиман, чидайман. Лекин...
Лекин, мени умуман борлигимни ҳис қилмаслиги, икки хил табиат эгалари эканимиз, уйга киришга тоқатим қолмагани мени чарчатди. У ўз маошини пардоз - андозга ишлатса, меники ҳам унга, ҳам тўловлар - у тайёр овқатлар, уйни тозаловчи ходимларга кетади.
Охири буларнинг барчасига чек қўйгим келди. Натижада ажрашдик.
Буларни Аҳмад эшитиб «Эй худойим, Моҳира каби бир аёлни орзу қилибман - а?! Кўзларим бунча кўр бўлмаса? Мен ундан ҳам муносиброғини топишим керак. Ўқимишли, ақлли, мени тушунадиган, мазмунли суҳбат қура оладиган, қувноқ бўлсин!
Ҳа, шунақасини топишим керак» деб ўйлади.
Уйига қайтаркан, ўқимишли таниш аёлларни эслади. Раъно эсига тушди.
«Эҳ-ҳе, қандай қилиб эсамга келмади -a ? Раъно - синглимнинг дугонаси. Олий маълумотли. Нодир аёллардан. Муҳим мавзулар тўғрисида кўп тортишганмиз. Унинг фикрлари мени қойил қолдирарди. Тўхта, у турмушга чиққанми, йўқми, шуни билиш керак. Агар турмушга чиқмаган бўлса, менга рози бўлармикин? Эй Аҳмад, яхшиликка шошилган яхши! Синглимга қўнғироқ қилиб сўрайман!».
У синглисига қўнғироқ қилди. Салом - аликдан кейин Раъно ҳақида сўради. Синглиси ҳайрон бўлиб сўради:
— Тинчликми, ака? Раънони эслаб қолибсиз? У бечора турмушга чиққанди. Кўп яшамасдан ажрашди. Икки ойча ҳаёт қилди. Эри тўғри қилди ажрашиб. Доим, ҳамма нарсада тортишадиган аёлнинг нима кераги бор?........