شنبه، بیست و یکم بهمن.
این روزها نمی‌دانم زندگی‌ام در دست کیست، اما یقینا‌ً در دست خودم نیست. به نظر می‌رسد همه‌چیز از عهده‌ی من خارج شده. خودم را چیزی بیش‌تر از یک شاهد نمی‌بینم، که کناری ایستاده و به گذر زندگی از مقابل چشمانش خیره شده.

قصه‌ی امیدهای من، شرح سرما زدن ریشه‌های نهال تازه جان گرفته است.

چه شد که به این حال افتادم؟ امید عظیمم به ناامیدی عظیم‌تری تبدیل شد و من نه انتظار چنین چیزی را داشتم و نه تحملش را.

کم بر سرم نازل کردی که معده درد هم اضاف شد

چیزهای زیادی از من گرفتی، که بزرگ‌ترینشان، خودم بود.

به هر سو می‌نگرم، چیزهایی می‌بینم که جز شدت بخشیدن به تشویشم اثر دیگری ندارد.

اگر می‌دانستند از کراهت وضع فعلی‌ام تا چه اندازه خبر دارم، دیگر به خودشان زحمت نمی‌دادند و دست از انذارگویی برمی‌داشتند. خب، چه، چه می‌توانند به من بگویند که به گوشم نخورده باشد و از آن خبر نداشته باشم؟

هنرمند استعداد زیادی در تحمل درد و رنج دارد.

ولی خودم فقط دو سه تا آهنگشو دوست دارم