آدم می‌تواند درحالی که از مشکلِ مالی ناراحت است،هستی را اضافی ببیند.
می‌تواند درحالی که از بی‌مهری خسته شده است،به مرگ اشتیاق پیدا کند،یا در حالی که ماشینش تصادف کرده است،از چرخه‌ٔ روزگار بنالد.
در یک کلام می‌تواند به غم‌هایش جلوه‌ای متعالی‌تر یا قابل احترام ببخشد.امّا شادی‌هایش چه؟ اگر خانه بخرد نمی‌گوید که طبیعت به رقص درآمده است؟! یا اگر با دوست خوبی صحبتِ دلنشینی کند نمی‌شود این خوشحالی را گردنِ روزگار بی‌اندازد؟! یا کودکانه‌ست اگر ارتقا موقعیت شغلی را تولد دوباره بنامد؟!
در واقع شادی‌ها همواره آسیب پذیر‌تر،کم جلوه‌تر و ترحم انگیزترند.

من اعتقاد دارم که ذهن انسان نیز جزئی از طبیعت است؛ زیرا بر این باورم که در طبیعت نیز قدرت نامتناهیِ تفکرورزی وجود دارد که تا آن‌جا که نامتناهی است،کل طبیعت را به منزله‌ی ابژه تفکر درون خویش می‌گنجاند؛ قدرتی که تفکراتش به همان سیاقی دنبال می‌شود که در طبیعت مشاهده می‌کنیم، [یعنی] چیزی که به صورت واضح ابژه تفکر قدرت مزبور است.
وانگهی،معتقدم که ذهن انسان [ نیز جزئی از] همان قدرت تفکرورزی است،نه چنان‌که قدرتی است نامتناهی و کل طبیعت را درک می‌کند،بلکه از آن‌جا که متناهی است و فقط بدن انسان را درک می‌کند.من معتقدم،ذهن انسان بدین شیوه بخشی از عقلی نامتناهی است.
-بخشی از نامه‌ٔ اسپینوزا به الدنبرگ

حجم مطالبی که می‌دونم باید بخونم آنقدر زیاد شده که بعید می‌دونم هیچ‌وقت بتونم بخونم‌شون.حالا اون مطالبی که هنوز نمی‌دونم رو دیگه خودتون فرض کنید.
در واقع عمر آدمی کمتر از اونه که بتونه به غایت خردمند بشه اما می‌تونه در امری به خرد برسه.
می‌شه گفت زندگی فرصت کافی فقط برای یک کار یا دانش رو به انسان می‌ده و به ندرت فردی می‌تونه در دو یا چند چیز به خرد کافی (نه نسبی) برسه.

تنها از دلِ تراژدی‌ها می‌توان برخی معانی را به دیگران فهماند.

برای اعتقاد آوردن به چیزی باید به درستیِ آن باور داشته باشیم.

به گفتهٔ ناواقع‌گرایان،کسانی که به وجودِ خداوند به عنوان موجودی اعتقاد دارند که در عالم واقع هست و باید مثل سیاره‌ای دیگر یا غولِ برفی کشف گردد،در بندِ تفکر اساطیری گرفتارند،ایشان مدعی هستند که معنای حقیقیِ زبان دین هیچ نیست الا بازنماییِ والاترین آرمان‌های انسانی به خودمان.این مطلب معلوم می‌دارد که چگونه ادیان گوناگون به‌وجود آمدند: آن‌ها به منزلهٔ تجسم ارزش‌های فرهنگیِ گوناگون سربرآوردند،ولی به اعتباری جملگی بخشی از یک نوع فعالیتِ واحدند.

#نایجل_واربرتون
#الفبای_فلسفه

آیا خدا وجود دارد؟
این پرسشی که بیشترِ ما زمانی در زندگیِ خویش آن را با خود در میان نهاده‌ایم.پاسخی که هر کدام از ما به این پرسش می‌دهیم نه‌تنها بر نحوهٔ کردارمان اثر می‌گذارد،بلکه چگونگیِ درک و تفسیرمان از جهان هستی،و پیش‌بینی‌مان دربارهٔ آینده را هم تحت تأثیر قرار می‌دهد.
اگر خدا وجود داشته باشد،آن‌گاه چه‌بسا وجودِ آدمی غایتمند باشد،و حتی می‌توانیم به حیاتِ جاویدان امید ببندیم.در غیر این‌صورت،باید خودمان معنایی برای زندگیِ خویش بیافرینیم:
«زندگیِ ما از خارج معنایی حاصل نخواهد کرد،و احتمالاً مرگ فرجامِ کار است.»

#نایجل_واربرتون
#الفبای_فلسفه

آیا زندگی چیزی جز یک تقلا است،که ما سعی داریم با دادنِ مفاهیمی چون آزادی یا عدالت آن را قابل پذیرش کنیم؟!

گاهی اوقات با انجام دادن عملی،چه بسا که به ضرر خودمون هم باشد،تصوری که دیگران از ما دارند رو بر هم می‌زنیم و با انجامِ این عمل در اصل به آن‌ها نیز آسیب می‌رسونیم.

ساختارِ مالیخولیاییِ جهانی که موجوداتِ زنده‌اش با بلعیدنِ یکدیگر دوام می‌آورند،و پریشانی و ترسِ همه‌ی موجوداتِ زنده در نتیجه‌ی این امر،و کثرت و عظمتِ هولناکِ شَرّها،و تنوّع و گریزناپذیریِ رنج‌هایی که اغلب ترسناک می‌شوند،و بارِ خودِ زندگی که به سرعت به تلخیِ مرگ آلوده می‌شود،واقعاً نمی‌توانند با این باور که جهان باید کارِ یک مَصدرِ واحدِ خیر و حکمت و قدرتِ لایتناهی باشد جور دربیایند.همان‌قدر که فریاد برآوردن در برابر همه‌ی آن‌چه این‌جا گفته شد آسان است،مواجه شدن با این قضیه با استدلال‌های استوار و متقاعدکننده دشوار است.

#آرتور_شوپنهاور
#متعلقات_و_ملحقات