چشمانت را ببند و سعی کن خاطرات خوب را به یادبیاوری.باید این کار را بکنی، باید به یاد بیاوری لبخندهایت را، نسیم خنک را، محبت های از ته دل را.اگر به یاد نیاوری اندوهگین تر خواهی شد، سیاه تر خواهی شد.اگر به یاد نیاوری دیگر امیدی باقی نخواهند ماند.یک خاطره کافیست تا امید برگردد.

و قلبم پر از پروانه های گم شده است که راه خانه را فراموش کرده‌اند.

زندگی، وزن نگاهی است که در خاطره‌ها می‌ماند
شاید این حسرت بیهوده که بر دل داری
شعله گرمی امید تو را، خواهد کشت
زندگی درک همین اکنون است
زندگی شوق رسیدن به همان
فردایی است، که نخواهد آمد
تو نه در دیروزی، و نه در فردایی
ظرف امروز، پر از بودن توست
شاید این خنده که امروز، دریغش کردی
آخرین فرصت همراهی با، امید است
زندگی یاد غریبی است که در سینه خاک
به جا می‌ماند
-سهراب سپهری

اگر خیلی فکر کنم،دیوانه می‌شوم.
این ها خیلی زیادند، این جهان برای محدوده افکارم بسیار بزرگ است و من در جهات مختلف تکه تکه می‌شوم،کشیده و نازک می‌شوم،در برابر افق ها بدنم کش می‌آید.تا مقصد خیلی راه است.

فردا روز بهتریه. اگه هم نبود، دوباره فرداشب همین جمله رو می‌خونم و می‌خوابم!

«تو ریشه‌ قلب منی.»

خورشيد تو چشات يه عمره خوابه

تو داری از خودت فرار می‌کنی، داری با ریشه هات چیکار می‌کنی؟

تویی امید من به روزهای خوب