اگه از دید من نگاه میکردی، میفهمیدی چرا انقدر درد داشت.

قصه‌ی امیدهای من، شرح سرمازدن ریشه‌های نهالی است که تازه جان گرفته.

نه منو کشت، نه قوی‌ترم کرد؛ فقط خستم کرد، خسته‌تر!

غم‌هایی دارم که گاهی حتی نامی‌هم برایشان پیدا نمی‌کنم، چه برسد به تسکین.

سو تفاهم نشه، قصدم توهین بود.

کاش می‌شد شب هارا از زندگی‌ام حذف کنم.
شب که می‌شود من غمگین‌تر، نا امید تر و دلگیر تر می‌شوم.

من فقط با خودم میتونم بسازم، اونم باز بعضی وقتا دعوامون میشه.

اونجایی که نزدیکترین آدمای زندگیت تار میشن برات، درسای خوبی میگیری.

انقدر از من نپرسین “نیستی، کجا بودی؟”؛ دیروز دانشگاه بودم، امروز دانشگاهم، فردا میرم دانشگاه.

و تمام ماجرا همین است، من جز من هیچ ندارد.