به دونات سلام کنید.

گلیم پا خورده جاش توی قابِ تابلو فرش نیست.

بلاخره صحبتِ خانوادگی تموم شد و اومدم در آغوش پتوی عزیزم،یکهو پرت شدم به پنج سال قبل سرکلاس تنظیم خانواده؟ یا مدیریت خانواده؟ اسم‌اش رو یادم نیست چی بود،درس عجیب و بی سروتهی بود که مربوط به ازدواج اینا بود
دبیرمون از هممون میپرسید روزی چقدر با خانواده صحبت میکنین و وقتی به من رسید گفتم دیشب سه صبح صحبتمون تموم شد خوابیدم.
و کل کلاس بهم خندیدن که چه خانواده ی پرحرفی دارین.

شونزدهِ نهِ چهارصد و دو:
روز های عجیبی شده.. با دوستام هم دوره ای هام صحبت میکنم و میبینم همه سخت مشغول کار و درس و... هستن برای آینده ای بهتر تلاش میکنن
یادم از دورانِ دبیرستانم افتاد. دبیر ها میگفتن فقط تا کنکور همه چیز رو تعطیل بکنین بعد از کنکور برید دنبال خوشگذرونی و اِل و بِل و جیم بِل...
ولی بعد از کنکور هیچ چیزی تغییر نکرد فقط فشار و سنگینی و جوِ روانی مسخره ی کنکور بود که رفع شده بود. و حالا میشد در آرامش درس خوند.
نمیدونم دقیق کی قراره این پروسه ی درس خوندن تموم بشه. از یک جایی به بعد دیگه نفهمیدم چه آینده ای هست که میخوایم براش تلاش بکنیم در واقع الان که توی آینده ی پنج سالِ پیشم زندگی میکنم به این نتیجه میرسم خب این چرخه هیچوقت تمومی نداره.
هر روز که به اهدافِ گذشته مون میرسیم پا به دوره ی جدید و نقطه ی آغازگرِ یک چرخه ی بی پایان میذاریم و به قولِ شاعر" هنوز اول عشق است...سفر دنباله دارد" و اهداف جدید و تلاش های بیشتر و دوباره بیشتر از قبل درس خوندن.
امروز حانیه ویدیو ای برام فرستاد و گفت: به نظرت اینجا جای موندنه؟
غمناکه وقتی رفتارِ جامعه رو با دانشجو ها میبینی بیشتر به همه ی کسایی که مهاجرت تحصیلی میکنن حق میدی و با خودت فکر میکنی که خب بیست سال بعد این جامعه قراره چطوری کارکرد داشته باشه با چی و چه کسایی قراره این سرمایه هایی که میرن جایگزین بشه
نمیخواستم ناراحت کننده بنویسم متن ام رو ولی با تمام سختی ها و با تمام نبودن ها هنوز هم دلخوشی هایی برای چنگ انداختن بهشون و نگه داشتنشون برای قوتِ قلب و ادامه دادنِ این مسیرِ بی پایان وجود دارن.
روزِ دانشجو رو با همه ی سختی ها به همه ی مجاهدینِ راهِ علم تبریک میگم.

کنارش آتشم ، از دوری اش خاکسترم
با وجود این اگر پیش او باشم، بهترم

سخت عادت کرده احساسم به گرمای نیاز
کاش بگذارد بسوزد در نیازش، دفترم

شعرام رو بین جزوه هام پیدا میکنم،میخونم،ذوق میکنم.

بشین یک کار مثبت انجام بده،این مملکت به اندازه ی کافی خاله زنک های حراف نق‌نقویِ پستو نشین داره!
-سرزمین مادری

باچاره بودن کافیه دیگه،پیش به سوی بیچاره بودن.

آخه چرا باید عکسِ جنین سقط شده سیو کنم توی گالریم نصف شبی قلبم اومد توی دهنم

در واقع من به این اصل پایبندم که فردایی نیست و دیروزی هم نیز. فقط ما در دایره ی امروز زندگی میکنیم و دور خودمون چرخانیم دیروز و فردا بازتاب هایی از امروزِ ما هستن. حسرتی برای دیروزی تلخ و تبدیل همین حسرت و ترس به فردایی تلخ تر پس امروز رو بچسب انسانِ زبان…