غزل شماره44

کنون که بر کف گل جام باده ی صاف است

به صدهَزار زبان ،بلبلش در اوصاف است

بخواه دفتر اشعار و راه صحرا گیر

چه وقت مدرسه و بحث کشف کَشّاف است؟

فقیه مدرسه دی" مست بود و فَتوی داد

که مِی حرام، ولی به ،زِ مال اوقاف است

به دُرد و صاف تو را حکم نیست خوش دَرکش

که هر چه ساقی ما کرد عین الطاف است

بِبُر ز خلق و چو عنقا، قیاس کار بگیر

که صیتِ گوشه‌نشینان ز قاف تا قاف است

حدیث مدعیان و خیال همکاران

همان حکایت زردوز و بوریاباف است

خموش حافظ و این نکته‌های چون زر سرخ

نگاه‌دار که قَلّاب شهر، صراف است
???@Bernadet1972

پاییز است دیگر
گاهی دِلش می گیرد
مثل بچه ها بهانه می چیند
موهای درختان را یک به یک می گیرد و می ریزد
غُر می زند
گوشه ای کِز می کند
و به یک باره زیر گریه میزند‌.
نقاشی آسمان را خط خطی می کند
کسی چه می داند
عصبانی نیست، اما چه رنگ پریده می شود؛
سرد، دمدمی مزاج و تنهاست
با این حال
پاییز_است_دیگر
عاشق است و در عین حال نیازی به هیچ کسی ندارد.
مثل آدم است
دلش که می گیرد
زیباتر هم می شود
با کمی اَبر هم روی دلش صاف می شود
گاه چنان می نالد
که زمین تاب اشکهایش ندارد.
از راه نرسیده درختان به لرزه می اُفتند
زرد می شوند،
چه اِقتداری، فَلَک تعظیم می کند،
همه پاییز را ستایش می کنند.
پایانی ندارد، پاییز آغاز است؛
دير می آيد و زود می رود
قاصد روزهای خوب است

???@Bernadet1972