پتانسیل غیب شدن از مجازی به مدت یک ماه رو کاملا در خودم می‌بینم.

توقع بی‌جا از بقیه نداشته باشید.

اینکه حرف‌های زیادی تو ذهنم دارم ولی نمی‌تونم به کلمات تبدیلشون کنم اذیتم می‌کنه.

دیدی وقتی چیزی رو گم می‌کنی، تو ذهنت دنبال آخرین باری که دیدیش می‌گردی و سعی می‌کنی بفهمی کجا ممکنه رهاش کرده باشی؟ امید داری که بتونی تو مکان‌های خاصی پیداش کنی ولی خبری ازش نیست، وقتی دیگه ناامید می‌شی و دست از گشتن برمی‌داری، بدون اینکه دیگه تلاشی بکنی پیداش می‌کنی و می‌فهمی تمام مدت جلوی چشمت بوده و نمی‌دیدیش.. حالا هم من دست از پیدا کردن خودم برداشتم، بیخیال دنبال کردن سرنخ شدم برای اینکه بفهمم کجا می‌تونم خودم و انرژیم رو پیدا کنم و حالا می‌بینم که همین‌جاام و تمام مدت هم همین‌جا بودم، فقط نمی‌تونستم خودمو ببینم.

می دونستین تقریباً تمام پیامای این کانال مخاطبش خودمم؟ و در اصل اینجارو ساختم تا با خودم حرف بزنم که حالا این "خود" می‌تونه خود گذشته، حال یا آینده باشه.

اینم هزینه‌ای هست که باید برای تصمیمت پرداخت کنی، بهرحال هر بردی، باختی داره.

روز و شبای غریبیه.

همه چیز به مرور عادی میشه اما خب این تویی که باید تصمیم بگیری چه چیزی، رو دور تکرار بیفته.