دیدی وقتی چیزی رو گم می‌کنی، تو ذهنت دنبال آخرین باری که دیدیش می‌گردی و سعی می‌کنی بفهمی کجا ممکنه رهاش کرده باشی؟ امید داری که بتونی تو مکان‌های خاصی پیداش کنی ولی خبری ازش نیست، وقتی دیگه ناامید می‌شی و دست از گشتن برمی‌داری، بدون اینکه دیگه تلاشی بکنی پیداش می‌کنی و می‌فهمی تمام مدت جلوی چشمت بوده و نمی‌دیدیش.. حالا هم من دست از پیدا کردن خودم برداشتم، بیخیال دنبال کردن سرنخ شدم برای اینکه بفهمم کجا می‌تونم خودم و انرژیم رو پیدا کنم و حالا می‌بینم که همین‌جاام و تمام مدت هم همین‌جا بودم، فقط نمی‌تونستم خودمو ببینم.

می دونستین تقریباً تمام پیامای این کانال مخاطبش خودمم؟ و در اصل اینجارو ساختم تا با خودم حرف بزنم که حالا این "خود" می‌تونه خود گذشته، حال یا آینده باشه.

اینم هزینه‌ای هست که باید برای تصمیمت پرداخت کنی، بهرحال هر بردی، باختی داره.

همه چیز به مرور عادی میشه اما خب این تویی که باید تصمیم بگیری چه چیزی، رو دور تکرار بیفته.

﮼سه‌شنبه‌ها با دایان.

تو برای من یک آهنگ بفرست، منم برای تو.

سعی نکن جلوی رنج کشیدن آدم‌هارو بگیری!
تو نمی‌تونی جای بقیه زندگی کنی و حالشون رو خوب کنی، باید اجازه بدی هرکسی تو سیاهی‌های زندگی خودش فرو بره و هرموقع زمانش رسید و درسش رو از موقعیتش گرفت بیاد بیرون، حتی اگه این "بقیه" از آدمای نزدیکتن.. همون گوشه کنارها به زندگی خودت رسیدگی کن و اگه نیاز بود دستی برسون؛ یادت نره که تو هم، خیلی از روزهای سختت رو تنها گذروندی و اگه کسی هم بود، نمی‌تونست نجاتت بده.
- از سری یادآوری‌های روزانه

اگه بتونم بیشتر در لحظه حال زندگی کنم، قطعا بخش زیادی از نگرانی‌هام از بین می‌رن و بی‌معنی می‌شن، نیاز دارم دوباره مدیتیشن کردن رو به صورت روزانه تو روتینم بگنجونم.

نمی‌دونم کم طاقت شدم یا واقعا تحت فشارم!؟