هست مهمان‌خانه این تن ای جوان
هر صباحی ضیف نو آید دوان
هین مگو کین ماند اندر گردنم
که هم اکنون باز پرد در عدم
هرچه آید از جهان غیب‌وش
در دلت ضیف‌ست او را دار خوش
- مولانا

وقتی همه افکارت خاموش بشن، واقعا کی هستی؟

سکون و سکوت این تایم از شبانه‌روز رو واقعا دوست دارم.

اشکالی نداره، درسته که زمان مسائل رو حل نمی‌کنه ولی می‌تونه بهم ابزارهایی بده تا با یک دید دیگه‌ای به مسائل نگاه کنم.

گاهی فکر می‌کنم از یک موضوعی گذر کردم در صورتی که تمام مدت فقط سعی داشتم خودم رو از عامل محرکش دور کنم.

"درس بخون، در کنارش هنر رو هم ادامه بده." جمله‌ای که با شنیدنش گاردم رو بالا می‌آوردم و حالا دارم بهش باور می‌کنم.

اکثرمون مثال اقیانوس با عمق یک وجب رو شنیدیم، به بیان دیگه‌ای انگار ما داریم یک بستری فراهم می‌کنیم و بذر علایق رو درون خودمون می‌کاریم که هر کدوم از این بذرها برای رشد اولیه‌ش به انرژی و توجه بیشتری نیاز داره که این توجه می‌تونه در هر فصل به یک یا چند بذری که شرایط رشدشون با هم تداخلی نداره اختصاص داده بشه.

فکر می‌کردم باید تمرکزم رو به صورت "همزمان" در چندین حیطه مختلف بذارم ولی حالا می‌دونم که نیاز نیست که حتما در همون فصول اولیه، همه‌ی علایقم جا داده بشن.