Բոլորդ անդրադարձաք Լուկաշենկոյի ասածներին, բայց այդպես էլ չխոսեցիք նրա պահվածքի աբսուրդի մասին։ Մենք բոլորս հասկանում ենք, որ երբ իրենց պետք է լինում մեր հողատուին ինչ-որ տեղ խեղճացնել կամ վերադարձնել իրենց դաշտ, սկսում են բարձրաձայնել «ճիշտի» մասին։

Աբսուրդը հենց այն է, որ Մինսկի խմբի 30 տարուց ավելի գլխավոր դերակատար երկրի ղեկավարը զարմանում է նիկոլի հայտարարությունից, քննարկում է «տղերքի» հետ, ծիծաղում դրա վրա և վերջ։ Լավ, այդ 30 տարին ի՞նչ էիք անում։ Ինչպե՞ս կարելի էր այդքան ժամանակ ահռելի բանակցային աշխատանք տանել, որ հետո ինչ-որ մեկի շիզոֆրենիկ հայտարարությունն ամբողջն ահռելի աշխատանը ջուրը քցի՞։ Ու՞մ եք գժի տեղ դնում։ Այդպես քաղաքականությո՞ւն են անում, այն էլ մեծ, իսկական քաղաքականություն։

Մի ամբողջ ժողովուրդ ենթարկվել է էթնիկ զտման իր բնօրրանում, իսկ դուք դա պարզապես քննարկո՞ւմ եք ու անցնում առաջ։

Եվ վերջապես, ինչ-որ մեկը թող չգա ու փորձի այս ամենն արդարացնել «հայ ժողովրդի ընտրություն» կոչվածով։ Բոլորիս համար էլ պարզ է, թե ով է նիկոլը և ովքեր են տարիներ շարունակ պահել նրա «փափուկ տեղը»։ Նրանց շարքում էին նաև այդ երկու տղաները, որոնք իրենց չսիրելի Արևմուտքի հետ նիկոլին դաշտից դաշտ էին տշում՝ շատ լավ հասկանալով, որ նա բացահայտ չի ներկայացնում հայ ժողովրդի շահերը, և որ այդ ժողովուրդն ի վիճակի չէ դիմակայել մեծ ուժերի խաղերին։ Բայց հայ ժողովուրդն արդեն մի քանի անգամ, մեծ շարժումներով, ցույց է տվել իր ըմբոստությունն այս ամենի դեմ։

Նարինե Գաբրիելյան

Բաքվում ընթացող դատավարության մեխն Ադրբեջանի համար` Հայաստանին ագրեսոր, օկուպանտ, էթնիկ զտումներ իրականացնող երկիր հռչակելն է:

Հայաստանի իշխանության լռության պայմաններում մեր «երկրի վզին» ինչ էլ ուզենան` կփաթաթեն:

Ինչու՞ է Ադրբեջանը կենտրոնացել Գյանջայի ուղղությամբ հրթիռակոծությանն ու, մասնավորապես, Արցախի նախկին նախագահ Արայիկ Հարությունյանից ցուցմունքներ կորզելուն կամ նկարելուն:

Ադրբեջանական քարոզչական ակնարկներից ակնհայտ է, որ խնդիր է դրված Գյանջայի հրթիռակոծության հրաման տվողի «բացահայտմանը», որն էլ հետևողականորեն «կարվում» է Նիկոլ Փաշինյանի վրա:

Ավելին, Ադրբեջանից ակնարկներ կան, որ եթե այդ հանգամանք ապացուցվի, իսկ Բաքվի դատարանում, ինչ էլ ուզեն կկեղծեն, ապա դա լեգիտիմ իրավունք կվերապահի Ադրբեջանին, որպեսզի ռազմական գործողություններ նախաձեռնի Հայաստանի դեմ:

Այն, որ այդ «ցուցմունքն» արդեն ունեն` հստակ է, այստեղ հարցն այն է, թե դա Հայաստանի դեմ ինչպես կօգտագործեն կամ շանտաժային քաղաքականությունում ինչ նոր նյուանսներ կմտցնեն:

Տիգրան Աբրահամյան

Գերիներին փոխանակում են։
Միմիայն։

Այլ խաղաղ լուծման տարբերակ չի եղել ու չի լինելու։

Հ.Գ. Դատարանում գերիները ինչ ուզեն ,կարող են խոսել, ուշադրություն ու հետևություններ անել պետք չի,կարևորը ողջ առողջ վերադառնալն ա։

Ու գրելուց առաջ, միշտ հաշվի առեք այդ մարդկանց հարազատների հոգեկան և հուզական վիճակը։

Տիգրան Քոչարյան

Հասարակության ոմն թերմացք «Երևան լայվի» մեկնաբանությունում Արցախի ռազմաքաղաքական ղեկավարների մասին գրել է, որ եթե նրանք գան Հայաստան, չեն պատժվելու ու շարունակելու են իրենց թալանը, Ալիևը մեր փոխարեն պատժում է նրանց։
Չպետք է զբաղվել ինքնախաբեությամբ, ցավոք, նման տեսակետը եզակի դեպք չէ, պարզապես սույն երկոտանին արտահայտում է Նիկոլ Փաշինյանի այսօրվա, շեշտում եմ՝ այսօրվա ընտրազանգվածի հավաքական մոտեցումը Բաքվում պատանդառված մեր հայրենակիցների հանդեպ։

Նիկոլ Փաշինյանի այսօրվա, կրկին շեշտում եմ, այսօրվա ընտրազանգվածի համար Ադրբեջանն ու ադրբեջանցին ավելի գերադասելի են, քան Արցախն ու արցախցին։

Նիկոլ Փաշինյանին հաջողվել է ներկայիս լյումպեն մասսային համոզել, որ քո սոցիալական շածր շերտում գտնվելու, չստացված անձնական կյանքի, ձախողված գոյության պատճառը Արցախն է, Արարատ սարը, հայրենիքի գիտակցումը, ազգային արժեքներն ու պատմական հիշողությունը։

Ես մեկին գիտեմ, որը բողոքում էր, որ տարվա մեջ 3 անգամ տոլմա ուտելն իրենց համար ճոխություն է, քանի որ այդ հնարավորությունը չունեն, ստիպված բավարարվում են միայն Նոր տարվանը սեղանին դնելով։ 2018 թվականից անցել է շուրջ 7 տարի, բայց նրանց կյանքում ոչինչ չի փոխվել, շարունակում են կրկին տոլմա ուտել միայն տարին մեկ անգամ, սակայն երջանիկ են։ Երջանիկ են, քանի որ գտնվել է իրենց ձախողված կյանքի քավության նոխազը, դրանք էին հայրենիքն ու ազգային արժեքները։

Ահա այն սոսկալի վնասներից մեկը, որը Փաշինյանը հասցրել է հասարակության որոշ շերտերի։

Կարեն Կարապետյան

Թե բա՝ Հունգարիայում երկու արցախցի երեխաներին ծաղրել են, իրենք էլ դաս են տվել հունգարացիներին, հայտվել են ոստիկանությունում, ծնողներին էլ դպրոց են կանչել: Դրա տիպի մի բան:

Այստեղ մի հատ հարց կա, աշխարհում 200-ից շատ երկիր կա, հենց Ադրբեջանի բարեկամ Հունգարիա պետք է մնայիք:

Լավ ձեզ չեք խղճում, երեխաների ճակատագրի հետ ինչի՞ եք խաղում:

Ցավում եմ, բայց ՀԱԵ Արցախի թեմն՝ իր Սրբազանով հանդերձ այդպես էլ ժամանակ ու դիրքորոշում չգտավ իր խոսքը ասի Հունգարիայում՝ արցախցի մանուկների համար ճամբարների մասով:

Տիգրան Քոչարյան

Վերջին օրերին Թրամփի կողմից «Արցախ» անվան կիրառումը, «էթնիկ զտումներ» տերմինի կիրառումը, Արամ կաթողիկոսի հետ շփումը ուղիղ հակասության մեջ են Հայաստանի իշխանությունների պաշտոնական դիրքորոշումների հետ և վստահ եմ Երևանում այս ամենին նյարդայնացած են հետևում:

Իհարկե այստեղ անթուլատրելի է հաշվի չառնել նախընտրական գործոնը, սակայն այսօր Թրամփն իր իսկ ձեռքով նախանշում է իր հնարավոր արտաքին քաղաքականությունը, որի վրա, ըստ ձևավորված միջավայրի, մենք կարող ենք ազդեցություն ունենալ: Մենք ասելով ի նկատի ունեմ առաջին հերթին հենց հայկական համայնքը, եկեղեցին, հայկական լոբբին, հայերի բարեկամ քաղաքական գործիչներն ու կազմակերպությունները:

Ի թիվս անծայրածիր սխալների, մեկ այլ սխալ, որ Հայաստանի իշխանություններն ու անձամբ ԱՄՆ-ում Հայաստանի դեսպանն արել են, դա հանրապետականների հետ ադեկվատ հարաբերություններ կառուցելուց ամեն գնով խուսափելն է եղել: Ընդ որում, բացարձակ կարևոր չէ Թրամփը կհաղթի, թե՝ ոչ: Վերջիվերջո 2 օրից նաև Կոնգրեսի ընտրություններ են, որտեղ հանրապետականների հնարավոր հաղթանակը լուրջ ազդեցություն է ունենալու ամերիկյան քաղաքական օրակարգի վրա:

Ինձ համար միևնույնն է, թե ով է հաղթելու նոյեմբերի 5-ին, վստահ եմ ցանկացած նախագահի հետ աշխատելու հորիզոններ են բացվելու: Այս ամենն ինձ հետաքրքրում է բացառապես մասնագիտական հարթության վրա: Կարծում եմ նաև, որ Հայաստանի իշխանության և Հայաստանի պետական/ազգային շահերն իրարից էապես տարբերվող երևույթներ են և, որպես այս ամենի հետևանք, ամերիկյան ցանկացած իշխանության հետ այլընտրանքային աշխատանք տանելու անհրաժեշտություն լինելու է:

Սուրեն Սարգսյան

Հունգարիայի Բուդապեշտ քաղաքում ԱՐՑԱԽԻ Մարտակերտի շրջանի Ծմակահող գյուղի 12 և 14 տարեկան տարբեր դասարաններում սովորողներին, նույն դասարանի աշակերտների կողմից ենթարկվել են հոգեբանական բռնությունների, հունգարերենին վատ տիրապետելու համար։ Դասաժամերից հետո, տարբեր դասարաններում սովորող Արցախցի աշակերտները, իրենց դասարանի բոլոր տղաներին ( շուրջ 14 աշակերտների) ինչպես ասում են լավ «դաս» են տվել։ Արդյունքում հայտնվել են ոստիկանությունում, զրկվել ուսումից, իսկ ծնողները ենթարկվել են տուգանքի։ Բուդապեշտի դատարանը քննելով ծնողների բողոքը, քաղաքապետարանի որոշումն անօրինական է ճանաչել։ Արցախցի երեխաներին աջակցել են ազգությամբ ուկրաինիացի աղջիկները։

Ռաֆաել Մարտիորյան

Առավոտյան երթուղայինում 2 կին զրուցում էին: Իրար հերթ չտալով՝ պատմում էին իրենց հերոս տղաներից, ովքեր կռվել են Արցախում ամենաթեժ մարտերում ու մի կերպ են ողջ մնացել: Նրանք մամաներին պատմել են, թե ղարաբաղցիներն ինչպես էին զենքերը թողնում ու փախչում, մինչդեռ իրենք հերոսական մարտեր էին մղում անհավասար պատերազմում:

Իսկ իրենց կողքին խելոք, սուսուփուս նստած էի ես, ում քեռու տղայի զոհվելու օրն էր օրեր առաջ, իսկ մի քանի օրից էլ՝ հարազատ եղբոր...
Խելոք ու սուսուփուս նստել էի ու չէի ուզում պատմել, որ մյուս հարազատ եղբայրս էլ բեկորային վիրավորումներ է ստացել 2020-ին, բայց բախտը բերել էր ու ողջ է մնացել: Որ ամուսինս, չլինելով զինծառայող, 2020-ին պատերազմից հետո տուն եկավ միայն դեկտեմբերի վերջին, երբ կանոնավոր բանակով փոխարինվեցին կամավորները:

Չէի ուզում իրենց որդիների դիցաբանական հերոսությունները կտրել ռեալ կյանքով, որտեղ արցախցիներից որի դուռն էլ ծեծես, առնվազն մի զոհ կամ, լավագույն դեպքում, վիրավոր ունեն...

Թող շարունակեն ապրել իրենց հզոր որդիներով հպարտ, ովքեր շատ երկար ու մանրամասն պարբերաբար կպատմեն մամաներին պատերազմի մասին:

Իսկ մեկ այլ իրականությունում կռված տղաները կշարունակեն լռել պատերազմի մասին, կամաչեն Եռաբլուրում գլուխները բարձրացնել, իսկ նրանց մայրերն ու քույրերը միայն երթուղայիններում կլսեն մարտական գործողությունների մասին կինեմատոգրաֆիկ պատմություններ՝ ուրիշ մայրերից:

Տաթևիկ Խաչատրյան