ای بی‌بصر! من می‌روم؟ او می‌کشد قلاب را

تیک‌تیک ساعت روی اعصابم راه میرفت و من فقط غرق یک چیز بودم، تو. من تو اون اقیانوس دلت غرق شدم. نه میتونم شنا کنم و نه تو میتونی نجاتم بدی؛ چون حتی منِ آواره‌‌ایی که مدام درحال دست و پا زدنم رو نمیبینی. شاید حواست نیست شایدم من خودم رو گول میزنم. به هرحال، من غرق شدم و هیچ چیزی این حقیقت رو عوض نمیکنه.

تعادل نداری عین آب و هوای تهران .

به گمونم دیگه قرار نیست همو ببینیم. طبق قولی که به خودم داده بودم دیگه بهت فکر نکردم. اما مثل اینکه فراموش کرده بودم گذر زمان آتیش رو شعله‌ور تر و همه‌جارو درگیر سوختن میکنه. من سوختم. تو آب روی آتیشم نبودی، قرار هم نیست باشی حتی از اول هم نبودی. شاید به قولی همه‌چیز ساخته ذهن مریض نویسنده بود. اخه تو چی میدونی؟ هیچ‌چیز .

تو مثل شکوفه‌ای ‌روی یه زمین سرد و زشت.

گفت: «یا الانه یا هیچوقت». لبخندی که داشتم ماسید و تنها جواب دادم: «میدونم»
میدونستم؟ میدونستم اما نمیخواستم بهش فکر کنم. درست تو شرایطی که میخواستم از حس دوگانه‌‌ام فرار کنم، واقعیت تو سرم کوبیده شد. با اینکه تصمیمی که گرفتم «هیچوقت» بود؛ دلم برای خودم میسوزه که طعم انتخاب ناعاقلانه و بی‌پروا رو نچشیدم. پشیمون نیستم. روز‌ها بگذره هم پشیمون نمیشم فقط کاش انتخاب درست، این نبود .