یه موقع بخاطر سختیای این روزا فک نکنی رسیدن ناممکنه ها!
تو آدمِ رسیدنی قربونت برم..

مدام حس می‌کنم جدا از زندگی و آدم‌های این زمان‌ام. نیازمند خیال و داستان‌ام؛ رودخانه‌ها و کوهستان، قطارها ‌و نوارها، نامه نوشتن و یادگاری جمع کردن؛ آرام کردن آهنگ زمان و توجه به جزئیات نادیدنی جهان.

هر وقت می‌خوام تسلیم بشم به خونه‌ای که هنوز نچیدم، شفق قطبی‌ای که ندیدم، مسکوی پوشیده در برف، لندن بارونی، نیسِ خوشگل، سانتورینی، رم، میلان، ونیز، کومو، وین، پراگ، مادرید، بارسلونا، مونیخ، فرانکفورت، سان‌فرانسیسکو، نیویورک، آمستردام، زوریخ و…
فکر می‌کنم به همه‌ی شهرها، آدم‌ها و داستان‌های جذابی که هنوز تجربه‌شون نکردم. همین کافیه تا ادامه بدم.

ریمل قهوه ای بخرید و بزنید
و‌من رو‌ دعا کنید??****

بعضی وقتا چون راحت به دستت میارن، فکر می‌کنن راحت نمیتونن از دستت بدن!
همین طرز فکر خیلی اشتباهه؛
فکر می‌کنن چون خیلی خوبی، هیچوقت نمیتونی بد باشی، چون خیلی مهربونی، نمیتونی بداخلاق باشی!
البته که تقصیر ما هم هست؛ چون نسنجیده انقدر خوبی می‌کنیم که میذارن پای وظیفمون!
تو باید بهشون بفهمونی که خوبی کردن تو، ارزش زیادی داره و هر کسی لایق این قاعده نیست!