دیگه حوصله ناراحت بودنم ندارم.

بقول تتلو
بزرگترین دارویی که واسه یه انسان وجود داره یه انسان دیگست
تو که بخوای میتونی بهترین دارو باشی!

به قول پوریا کاری رو شروع کردم که میتونستم ده سال پیش شروعش کنم، ولی از اینکه برای اون بیست سال دیگه صبر نکردم، خوشحالم.

امروز داشتم به دوستم میگفتم ولی خیلی بده ها
اینکه یه شب آرزوی مرگ کنی
اشک ها در حال خفه کردنت باشن
ولی صبح که میشه دیگه اون ادم قبلی نیستی
درسته قبول دارم این یکی فرایند های رشد انسانه
ولی فک کن اون انسان
همون شب قبل با تموم وجود عذاب میکشید
با تموم وجود درد میکشید
خدا خدا میکرد صبح نشه.
واقعا ارزش داره؟
چون من اون شب لعنتی از ذهنم پاک نمیشه.

من نمیدونم گناهم چیه، اون‌ها فقط به من فهمونده بودن که من مقصرم.

سیاست برای قدرت گرفتنه. نه همدم و همراه بودن.

فکر میکنم صبر و تحمل داره در من نفس‌های آخرشو میکشه.

بعضی وقتا رفتار یه نفر انقد روت تاثیر میزاره که ساکت میشیو با خودت میگی یعنی انقد بدم؟

میدونی این چند روز متوجه چی شدم؟ این که این ماجرا هیچ وقت هیچ راه‌دررویی نداشته؛ حتی تمام راه‌های دررویی که تا الان رفتم هم، توی همون مسیری بوده که نمیخواستم. بعد از تمام راه‌های رفته و نرفته، دیگه الان میتونم قبول میکنم -مجبورم که قبول کنم- درگیر چه وضعیتی‌ام و فکر میکنم دیگه لازمه وایسم جلوی چرخی که قرار نبوده من مسیرش رو عوض کنم.

چیزی که من اصلا نمیتونم فراموش کنمو تو اصلا یادت نیست.