حواسم هست یه کمال‌گرایی گرفتید دستتون و دارید گشادیتونو باهاش توجیه می‌کنیدا!

حتی نگاه کردن به مردم هم حال می‌ده؛
دیگه حرف زدن و ارتباط گرفتن که هیچی.

بعد از یک هفته ناله کردن از سرما و گذران زندگی با پتو و بغل کردن شوفاژ، دوستان عزیز گفتن بیا بریم به عنوان زمستون فن، لذت بردن از زمستون واقعی رو نشونت بدیم.
اول از همه ۴۰ دقیقه یک مسیری که در حالت عادی ۱۵ دقیقه طول می‌کشید رو طی کردیم، چون به هر حال یه بند انگشت برف اومده و ما نباید انتظار زیر ساخت مناسب برای اینجور مواقع رو داشته باشیم، وا!
بعد گفتن بریم اول یه چیزی بخوریم، گرم بشیم.
رفتیم تو کافه‌ای که در حالت عادی سگ پر نمی‌زد و الان مجبور بودیم وایسیم تا میز خالی بشه، چون همه عین ما فکر کرده بودن، وا!
بعدم که رسیدیم به مقصدمون، به علت برودت هوا تعطیل شده بود که اینم طبیعیه. مگه کشورای دیگه تو سرما زندگیشونو رها نمی‌کنن؟ وا!
در طول گردشمون از وارد شدن به مغازه لوازم خانگی فروشی هم اجتناب نکردیم، چون تو اون سگ سرما باید یه جوری یکم گرم می‌شدیم یا نه؟ وا!
خلاصه که همین طور که اینا نمی‌تونستن انگشتاشون رو تکون بدن و نوک دماغشون یه لبوی قرمز بود و بازدمشون در جا قندیل می‌بست، اصرار داشتن که وای چقدر خوش می‌گذره! بیا تو برفا خر غلت بزنیم!
برگشتنی هم زدن به سپر ماشین جلویی چون زمین یخ زده و طبیعیه که ماشین سر بخوره. چرا شلوغش می‌کنی؟ وا!

I didn't cry, I didn't even feel the pain.
And then it hit me all at once;
When we talked about you yesterday.

من کم پیدا نیستم عزیزم
تو دنبالم نمی‌گردی.

این انتخاب بین دو راهی ناخون بلند داشتن یا گیتار زدن هر بار قلبمو میشکنه.

ایده‌هایی که بنیامین از دوازده شب به بعد بهم میده واقعا میلیون دلارین.
میلیون دلار هزینه‌شونه.

جدا از وقتی اخبار رو دنبال نمی‌کنم سلامت روانم خیلی بهتر شده.

مردم فکر میکنن چون زمستونه دیگه نباید رفت حموم.

موی بلند عذاب خودخواسته‌ست.