احساساتتم حل میکنم، یکم تحمل کن و صبر کن.

شاید این روزا از اون روزاییه که مثل قبل با یک مشکل کنار نمیکشم و خودم رو از همه چیز دور نمیکنم و برعکس با کلی احساسات حل نشده زندگی‌میکنم و کمی امید دارم، همچین یه نموره.

نمیدانم چه بگویم:)
از درونم احساسات فوران میکند، یکی میگوید از بی حسی، یکی میگوید از لذت و دیگری میگوید از غمو گریه.
با اینها زندگی میکنم.

خیلی وقته میترسم توصیه ای بکنم یا حتی از تجربم بنویسم مبادا غلط باشه،

۴ روز خوش گذروندم تقریبا تنهایی، با خانواده بیشتر تایم گذروندمو بیشتر شنیدم ازشون، یه ماچ مشتی از همشون گرفتم و خلاصه که بعله، زنده باشن.
ثبت شه این لحظه

امشب خیلی یهویی به سرم زد که برم به یک میدون، یک میدونی که همبشه منتظر اتوبوس میمونم تا باهاش برم تهران، در دفعات قبل معمولا دل بخواهی میرفتم به سمت تهران مثلا برای کار،کلاس یا حتی گشتو گذار اما این یه ماه قبل... یجورایی اجباری بود که من فعلا به این دید نمیبینمش چون یجورایی این انتخاب اجباری نوعی فرصت هم هست.
خلاصه همیشه میرفتم سر اون میدون و از خانواده خداحافظی میکردمو میرفتم اما این سری دلم خواست برم اونجا وایستم، سکوت کنمو راه برم ولی برگردم خونه:)
این سری برگشتم خونه و تو مسیر فقط سکوت کردم مثل هر دفعه که میرم سر اون میدون، نمیدونم چی اونجا سراغمو میکشید اما حقیقتا این سری های آخر خداحافظی هایی غمگین بودن، دلم میخواست برمو وایستمو برگردم خونه:))))

عزیزکم احساسات خودت رو سانسور نکن:)

چرا تو این سن کمر درد داره سوراخ میکنه

کونو تنگ کن پسر

فکر میکردم اگر در جایی و یا در ارتباط با انسان دیگری احساس بدی داشتم بایستی سریعا کِشِ تُنبانِ خودم را سفت میکردمو آنجارا ترک میکردم، اشتباه فکر میکردم.