خلاصه که غمم‌گینه.

تفکر ناسالمیه ولی این که نمی‌تونم همه رو نجات بدم، الل خصوص خانواده، غمگینم می‌کنه.

تفکر ناسالمیه ولی این که نمی‌تونم همه رو نجات بدم، الل خصوص خانواده، غمگینم می‌کنه.

این اروپاییا انگار سگ دنبالشون کرده. محکم و تند حرف می‌زنن.

یکی از بچه‌ها تو ناشناس می‌گه شاید شبیه به حرف زدن یونانیا باشه حرف زدنمون از لحاظ لحن و سرعت حرف زدن. راست می‌گه اونام آروم صحبت می‌کنن. کلمه‌های ما کش‌دار و طولانی‌ان و آهنگ دارن انگار.

مثلا به شخصه فرانسوی که می‌شنوم طرف فحش می‌ده و من قربون صدقه‌ش می‌رم تو دلم.

بیماری‌های روان و روان‌زخم‌ها زیادتر نشدن، ADHD مُد نشده. کوییر بودن مُد نشده.
ما و آدم‌های دچار خیلی مسائل دیگه، اقلیت نبودیم و نیستیم.
با حضور سوشال مدیا، یک نفر شروع کرده ابراز کردنِ خودش. یک نفر شروع کرده از افسردگیش حرف زده. از تجربیاتش حرف زده. از اینکه زندگی همراه با ADHD چه شکلیه. از اینکه زندگی یه فرد اوتیستیک، یک فرد نورودایورجنت چه شکلیه. زندگی یه زن چه شکلیه. زندگی توی جامعه مردسالار چه شکلیه.
اولین نفری که حرف زده باعث شده نفر دوم شجاعتِ ابراز وجود داشته باشه. دو تا شده چهارتا، چهارتا شده هزار تا.
هزار تا آدمی که تا اونموقع خودشون رو سرکوب می‌کردن و از تجربه زیسته‌شون صحبت نمی‌کردن و کمکی به خودشون نمی‌کردن، اما با شروعِ جرقه شجاعت، اونا هم شجاع شدن. این جرقه کوچیک شده یه شعله و بعدش یه آتیش بزرگ که پناهِ آدم‌های زیادی شده.
هر کدوم از این آدم‌ها شعله‌ی خودشون رو پیدا کردن و احساس خونه داشتن کردن. احساس اینکه بلاخره می‌تونن شنیده بشن. بلاخره می‌تونن حس کنن تنها نیستن و اون آدم عجیب غریبهه که بقیه در موردش حرف می‌زدن نیستن. آدم هستن. یک آدم مثل بقیه.

والا هنرمند واقعی با هنرش پول، شهرت و محبوبیت می‌خره نه با حاشیه و فحش و ... .

-Shallow

تراپیستم من‌و خیلی spoil می‌کنه. آره من بهترین پسر جهانم. خیلی هم لبخند زیبایی دارم خیلی هم دارم خوب پیش می‌رم. اصلا اهمال کاری عیبی نداره که. حالا دو بار وسط درس ویدیو آشپزی دیدی، مغزت استراحت کرده. دیگران‌و قضاوت می‌کنی؟ ایرادی نداره بیا غذا بدم دهنت دودول…