می‌شینم یه گوشه با خودم غصه‌ی عمرها و زندگی‌هایی که هدر رفت زیر نظام‌های دیکتاتوری رو می‌خورم. غصه اون بچه‌ای که تو زندان دنیا اومده و شیش سال حتی خورشید و آسمون‌و ندیده. اون کسی که سالم بوده رفته و روانی در اومده الان.
چه کاری بر میاد از دستم؟ هیچی. اونایی که می‌تونه کاری از دستشون بر بیاد؟ اونام هیچی.

من نه می‌گم حسین رونقی حرفش خط قرآنه نه توماج. پرستو بحثش جداست عزیزان. پرستو خداست. پرستو عشق تیم ما. 🙏🏽
فقط دیگه سوار موج سایبری شدن یه لول دیگه‌ای از فکر نکردن رو می‌طلبه.

اعصاب نمی‌ذارن‌.

یه شب از خواب بیدار شدم و دیرتر از حد معمول آگاه شدم به اطرافم. توی اون چند ثانیه که هنوز توی یه عالم دیگه‌ای بودم هیچ چیزی برام مهم نبود. مشکلی وجود نداشت. نه آینده‌ای بود نه گذشته‌ای. انقدر همه چیز دور بود انگار به زندگی‌ای نگاه می‌کردم که ازش بیرون اومدم و دیگه وجود نداره. انگار که به مشکلات زندگی یه بچه سه ساله گوش بدی وقتی براش شکلات نخریدن و بعد بخندی.
مردن همچین رهایی‌ای داره به نظرم.
هنوز بهش فکر می‌کنم.

اسپویل نداره. سریال این کرکترا هنوز وجود نداره آروم و راحت ببینید لذت ببرید.

می‌دونید که کلا این سریال در مورد یه سری شخصیت توی league of legends ئه. یه ویدیو الان براتون می‌ذارم از بقیه شخصیت‌ها توی شهرها و آرک‌های دیگه. می‌خوان در مورد اینام سریال بسازن. اصلا عشقی که با دیدن این ویدیو کردم ۱۰۰/۱۰۰.

می‌گه: «از چپ ماشین رو روندم،
به جای جنگل،
رسیدم به دریا.
خب؟
یه شنا می‌کنم لذت می‌برم؛
راستی رو هم فردا میرم.»

البته من با چایی می‌خورم کلا و خالیش دل‌و‌ می‌زنه. (شایدم چون بنده از شکلات خوشم نمیاد اونقد این‌طوره.)

این کلمه‌ی "مادرْ زمین" یا "mother nature" رو خیلی دوست دارم. تو هر زبونی قشنگ به نظر می‌رسه و نرم و سبز و مهربون.