اسیر در سرزمین های میانی، کسوف به دنبال قربانی های خود بود، نور توسط ارباب خاکستر ها مغلوب شده بود، شعله های سیاه اولیه رو به خاموشی بودند، دیگر از هیچ خاکستری ققنوسی زاده نشد، شیاطین در تاریکی میرقصیدند و انسان ها تعظیم کرده بودند، فراگیری طاعون و مرگ بردگان، جنگ تازه شروع شده بود.
#rv
[• @words_of_madness •]

رها شده از میان افسانه ها، حتی کلمات نتوانستند آزادی را حبس کند، مظهر فر و شکوه ایرانشهر بار دیگر بال هایش را گشود تا سخن از جلال و حقیقت تاریخ سرزمینش بگوید، ترس ملایان از نماد های آشکار، سایه سعادت شاید روزی برروی این خاک سرخ افتاد.
#rv
[• @words_of_madness •]

تلاش های ما جایگاهمان را تعیین میکند...
#rv
[• @words_of_madness •]

قلمی با جوهر فراموشی در دستان خدای درد، بار ها از مرگ زاده شدیم و در زندگانی کشته شدیم، گم گشته در اعماق امید واهی و بهشتی از آتش، خون برروی زمین نشست اما هیچ برفی صورت ها را نوازش نکرد، خدایان مردند و قلمرو هاشان پوسیده شدند و آنها بدترین مخلوق خود را به عنوان میراثی از اعمالشان باقی گذاشتند، انسان حاصل گناه های آنها بود و قلم دیگر توانایی ثبت این جنایات را نداشت...
#rv
[• @words_of_madness •]

سکوت قلم در برابر مسمومیت گذشته، تکرار تاریخ در راستای قربانی برای خدایان خیالی، جنگ اجتناب ناپذیر بود، شلیک به سمت ارباب خاکستر ها، آزادی میان حماقت سوزانده شد.
#rv
[• @words_of_madness •]

یک روز خواهد رسید که ما نیز بر مزار فراموش شده غم هایمان هم‌مسیر با باد خواهیم رقصید، ز زندگانی رها شو و به گیتی بپیوند، انسان ها چیزی جز پوچی نبودند...
#rv
[• @words_of_madness •]

To You, After 20 Years...
#rv
[• @words_of_madness •]

امشب نیز با اهریمن خواهم رقصید.
#rv
[• @words_of_madness •]

طوفان و هرج و مرج حاکم سرنوشت تقلا کنندگان بود، آسمان دیگر خدایی نداشت، در روزی که دنیا کشته شد تن بی جان احساساتم را به آغوش کشیدم، عجین شده با پوچی، مرگ از خشم من به سمت زندگی فرار کرد، زنجیری به نام بقا، من آخرین بازمانده بودم.
#rv
[• @words_of_madness •]

بازگشت قلم، هیچگاه سکوت به معنای فراموشی کلمات نبوده است، درمیان احساسات ناگفته، گذر از ناانسان های متظاهر، انتقام از خدایان تاریخ بعد از سالها نفرت، دیگر خدایی برای مرگ باقی نمانده بود.
#rv
[• @words_of_madness •]