Бу дунёда яхшию ёмонга, аччиғу чучукка, иссиғу совуққа шогирдлари билан ёнма-ён туриб берадиган, ўқувчиси бошига хавф келса, кўксини қалқон қиладиган, бошқалар бугуни, борингки, эртаси учун ишлаётганда, ўн йиллар, юз йиллар нарини кўзлаб беминнат меҳнат қиладиган азиз бир инсон бор. Бу жонпарвар зот – муаллимдир. Шараф бўлсин, ҳазрати Инсонга!

УСТОЗ КИМ?

Дунёни бир нигоҳ ила қамраган
Теран тафаккурга ким берган қанот?
Агар устоз бўлса, ким ўзи устоз
Шу савол кўнглимда айланар бот-бот.

Устоз ким?
Улуғлар ичра улуғ зот
Обрў, мартабада тоғдай сарбаланд,
У билан мукаммал эрур бу ҳаёт
Меҳрининг оташи қуёшга монанд.

Устоз ким?
Кўз нурин, қалбининг қўрин
Беминнат улашган ўғил-қизига,
Бир қаранг, Худонинг қудрати билан –
Раҳмат ёғилади босган изига.

Устоз ким?
Сочлари бевақт оқарган
Жонсабил, фидойи, тинчимас жон у,
Уйда тўйин ташлаб, мактабга борган
Худди ота каби улуғ инсон у.

Устоз ким?
Падардай донишманд, оқил
Волидадай мунис, мушфиқ бир одам,
Дерлар: арғамчига қувват эрур қил
Устоз кўрган ҳатто авлиёлар ҳам.

Шогирд оёғига бир тикан кирса
Шу тикан устознинг қалбига ботар,
Қаранг, Соҳибқирон Темурдай зот ҳам
Устозининг оёқ учида ётар.

Биродарлар, мен бир нокомил шоир
Устозларим – комил, мумтозларимдир,
Шоирлар ҳам кўкдан тушмайди, ахир
Мени шоир қилган – устозларимдир.

Тангрим, маҳшар куни устозларимни
Муяссар қил жаннат булоқларига,
Мени тупроқ қилгин, токим фахр этиб
Пояндоз бўлайин оёқларига...

ХОТИРА ҚИЙНОҒИ

Домла, эсингиздами: ноябрми, декабр
Пахтазорда изғирин қашқирдай увлар эди,
Сизнинг нигоҳингизда умид, алам ва сабр
Менинг сабримни эса очкўз далалар еди.

Тўрт-беш бола туртиниб, яккачигит изларди
Кошки топилса эди совуқ урган бир кўсак,
Сизнинг юрагингизда миллатим изилларди
Менинг бебош руҳимда йиғлар эди келажак.

Тамакини тортганча, қўярдингиз хўрсиниб:
“Ҳали ўтиб кетади бу оғир кунлар, ука...”
Ғўзапоя ёқардик, титраганча исиниб
Бригадир келмасин деб, юраклар така-пука.

Йигирманчи асрнинг етмишинчи йиллари
Шўронинг мушти қаттиқ, шамшири ҳам яланғоч,
Ҳасратки, боғлиқ эди муаллимнинг тиллари
Бутун бошли бир миллат пахтазорда изғир оч.

“Доминион, мустамлака Ўзбекистон деган жой,
Ишонма доҳийларнинг ёлғон-яшиқларига!”
Шу сўзларни айтганда юрагингиз, ҳойнаҳой
Тўлгандир озодликнинг ёвқур қўшиқларига.

Ўшанда англамабман, домла, бунинг маъносин
Кўриб ҳайрон бўлгандим ёш тўла кўзингизни,
Эрксеварлар тиклагач эркинликнинг биносин
Баногоҳ эслаб қолдим ҳасратли сўзингизни.

О, муаллим! Авлиё, башоратгўй улуғ зот!
Бунча гўзал безабди тангрим тийнатингизни,
Изғиринчи декабр кунида ҳам сиз, ҳайҳот
Ўйлаган экансизку ғариб миллатингизни!

Бу ҳаёт улоқтирди мени сиздан олисга
Чиндан ҳам ўтиб кетди ўша кунлар, оғажон,
Агар ўтган бўлсангиз, жаннат жой бўлсин сизга
Агар ҳаёт бўлсангиз, юз йиллаб бўлинг омон.

Билдимки, қайси бир юрт фарзандларин қул қилса
Ватани яйдоқ дала, кенг пахтазор бўлади,
Қайси миллат Устозни оддий одам деб билса
Маҳшаргача хордир у, то абад хор бўлади!

Абдунаби Ҳамро

OYDIN_HAYOT_21_06_2024
https://youtube.com/watch?v=YxhZMeF7B_w&si=XmOjZR9Dxyc4F41B

YouTube

OYDIN_HAYOT_21_06_2024