?

79.4 mb

?

?

نوشتـار: کاری بکن، همین
نویسـنده: محمود مقدسی
‏
‏ꜜ

حساسیت به درد و رنجِ دیگری چیز عجیب و گیج‌کننده‌ای است. داری فیلم می‌بینی و یک هو تصویری تو را یاد روزهای اوّل اشغال افغانستان توسط طالبان می‌اندازد [یا هر سرزمین اشغال شده‌ی دیگری]. با خودت فکر می‌کنی چه امیدها که بر باد رفت، چه عشق‌ها که درگیر فاصله شد، چه آدم‌هایی که کشته شدند، چه آواره‌هایی که رها شدند این‌سو و آن سوی دنیا. یادت می‌آید از روزگار زنان. دلت به شور می‌افتد، قلبت تیر می‌کشد، بغض‌َت می‌گیرد. بعد دیگر دست خودت نیست، یادِ همین‌جا می‌افتی، همین کنار گوشَت، همینجا که امشب‌اش دارد با یک دنیا رنج برای خیلی‌ها سپری می‌شود.

بعد سرت را می‌گیری توی دست‌هات و برای هزارمین بار با خودت مرور می‌کنی که من نمی‌توانم جهان را نجات بدهم، من نمی‌توانم فقر را ریشه‌کن کنم، من نمی‌توانم جلوی آزار و اذیت کودکان را بگیرم. من نمی‌توانم جلوی جنگ‌ها را بگیرم، من نمی‌توانم این همه کودک بازمانده از تحصیل را به مدرسه برگردانم. من نمی‌توانم برای یک عالمه آدم ساختمان محکم بسازم که سیل و زلزله ویرانشان نکند، من نمی‌توانم جلوی گرانیِ سرسام‌آور اجاره و آوارگی را بگیرم، من نمی‌توانم قتل‌های ناموسی را ریشه‌کن کنم، من نمی‌توانم جلوی رها شدنِ نوزادان توی خیابان را بگیرم و ... . با خودت مرور می‌کنی که من یک آدم معمولی هستم که سرش از دست‌هایش بزرگ‌تر است. به همه چیز می‌تواند فکر بکند امّا کار کمی از دستش بر می‌آید.

با خودت مرور می‌کنی که من باید به کارهای کوچک دلخوش باشم و این کارها مهم‌اند. به خودت می‌گویی مثل آن دوستت باش که رایگان‌بخشی‌اش را از نزدیک‌ترین آدم‌هایش آغاز می‌کند و هرچقدر که دستش برسد آدم‌ها را گرم و سیر و امن می‌کند. به خودت می‌گویی بپذیرکه همانقدر که در این هستی بی‌انتها کوچکی، تأثیرت هم کوچک است و همانقدر که برای خودت مهمی، تأثیرت هم بر دیگری مهم است. به خودت می‌گویی دردت را به کاری تبدیل کن هرقدر کوچک. زیاد فکر نکن. سوپرمن مالِ فیلم‌ها است. تو تلاش‌ات را می‌کنی، هر قدر اثر داشت. بعد هم می‌میری و این دنیا را با منطق و مدلِ همیشگی‌اش رها می‌کنی.
‏
‎‌‏ꜛ
‏
? ᕈɾɑ‌ηɑɑ‌; ᗣɾτ & ᒐɩτєɾɑτʋɾє

?

چرا همه‌ی ما در نهایت با والدین خود ازدواج می‌کنیم؟

یکی از پرچالش‌ترین، ماندگارترین و در عین حال تکان‌دهنده‌ترین ایده‌هایی که از طریق روانکاوی به ما رسیده این است که همه‌ی ما بدون آگاهی از این واقعیت، با مادر یا پدرمان ازدواج می‌کنیم. ممکن است فکر کنیم که درگیر انتخاب شریک‌های عاطفی بر اساس شایستگی‌های متمایز آنها هستیم و در ظاهر، شریک‌های عاطفی ما ممکن است واقعاً از نظر سبک زندگی و سلیقه با والدین ما متفاوت باشند. اما بسیار محتمل است که معادلات اساسی نهفته را در سطح خلق و خوی عاطفی طرف مقابل‌مان کشف کنیم.

اگر این ایده‌ معمولاً غم‌انگیز یا حتی ترسناک به نظر می‌رسد، به این دلیل است که بسیاری از ما روابط بسیار پیچیده‌ای با آن والدین‌مان داریم. بنابراین آخرین کاری که علاقه‌مند به انجام آن هستیم، این است که با کسی ازدواج کنیم و خودمان را برای یک عمر متعهد به فردی با همان مسائلی کنیم که از دوران نوجوانی سعی کرده‌ایم از آن فرار کنیم.

اما این دلهره، ما را به جنبه‌ی غامض و در عین حال بسیار امیدوارکننده‌تر این نظریه رهنمون می‌کند. روانکاوی صرفاً اصرار ندارد که ما با فردی مانند والدین خود ازدواج می‌کنیم، بلکه پیشنهاد می‌کند که آنچه واقعاً می‌خواهیم -و این شدت اشتیاق ما را توضیح می‌دهد- این است که با فرد دیگری، به داستانی از نوع داستان والدین‌مان، پایانی متفاوت بدهیم.

ما ممکن است با شریک‌ عاطفی‌مان موقعیت‌هایی را ناخودآگاه خلق کنیم که شبیه به آن موقعیت‌هایی است که با والدین‌مان داشتیم، اما این بار آرزو داریم که کارها را به خوبی پیش ببریم. ما شریکی می‌خواهیم که به اندازه‌ی کافی شبیه والدین‌مان باشد تا احساس آشنایی داشته باشد، اما به اندازه‌ی کافی متفاوت باشد تا راه را برای نوعی خرسندی آماده کند که آرزوی آن را داشتیم، اما در سال‌های اولیه زندگی از آن محروم شدیم. از منظر روانکاوانه، آنچه ما عشق می‌نامیم، منحرف کردن یک مسیر آشنای درد، به سوی یک نتیجه‌ی آرزومندانه است.

آگاه نبودن به این پویایی ممکن است منجر به این شود که ما در بن‌بست دینامیک ارتباطی والدین‌مان گیر کنیم و هر بار با شریک‌های عاطفی جدید، یا با یک شریک عاطفی در سرتاسر عمر ازدواج، همان موقعیت‌ها را خلق کنیم و هر بار هم شکست بخوریم.

ما طیف وسیعی از سرنخ‌ها را می‌دهد. ما را راهنمایی می‌کند که چه نوع فردی احتمالاً ما را به وجد می‌آورد، احتمالاً می‌خواهیم با او چه کاری انجام دهیم – و چگونه باید درجه سازگاری طولانی‌مدت واقعی خود را ارزیابی کنیم. فردی که باید با او باشیم کسی نیست که در اوایل به دلیل شباهتش به والدین ما را هیجان‌زده کند، بلکه کسی است که در اعماق خود با «پایان خوش» داستانی که ما طرح می‌کنیم موافق است.

ما هرگز نباید برای لحظه‌ای فراموش کنیم که افراد خاصی ممکن است هیچ علاقه‌ای به داستانی که ما سعی داریم به آن نتیجه رضایت‌بخشی بدهیم، نداشته باشند. آن‌ها ممکن است در ساختار عاطفی یک کهن الگوی والدین سهیم باشند، اما تمایلی به آرام کردن یا گرم کردن، رام کردن یا پرورش دادن ما ندارند. آنچه که در بیشتر طلاق‌ها جا دارد، اساساً اختلاف نظر در جهت داستانی است که هر یک از طرفین به طور ناخودآگاه سعی می‌کنند همسر خود را به آن سوق دهند.

اصلاً لازم نیست نگران باشیم که قرار است با نسخه‌ای از والدین خود ازدواج کنیم. ما فقط باید با هر شریک احتمالی با دقت بررسی کنیم که آیا واقعاً با پایان خوشی که ما بی‌سر و صدا برای آن‌ها در نظر داریم موافق هستند..

[این مقاله با عنوان «WHY WE ALL END UP MARRYING OUR PARENTS» در وب‌سایت مدرسه زندگی منتشر شده است]

? ᕈɾɑ‌ηɑɑ‌; ᗣɾτ & ᒐɩτєɾɑτʋɾє

?

?