شهيد سهار

د مسلمه امت محسن او لوی سالار شهيد دی
د دين زمری، د غيرت غر، يحيی سينوار شهيد دی

لسيزې وشوې پر ميدان لکه زمری جنګېدۀ
د وخت خالد دی، که طارق دی، که ضرار شهيد دی

څه جنتي رنګ يې خپل کړی دی معصومې څهرې
لکه ګلاب په خپلو وينو شو سينګار شهيد دی

اخ په فراق يې فلسطين يتيم يتيم ښکارېږي
د حق سنګر، د حق منبر، د حق منار شهيد دی

له اسارت، تر قيادت، تر شهادته پورې
ثابت قدم و او د حق پر سپينه لار شهيد دی

په هسکه غاړه، جګې سترګې خدای ته ورغی ګران
ستړی ستومان، ټپی ټپي، پرهار پرهار شهيد دی

څه د غم شپه وه (فيصاني) په مؤمنانو باندې
هر خوا تياره ښکاري د مينې سپين سهار شهيد دی

تقبله الله تعالی

ليکوال : م رضوان الله فيضاني
۱۴۴۶/۴/۱۵ هـ ق

د خلکو له نیوکو سره د معاویه چلند

د جمعې په خطبه کې معاویة بن ابي سفیان رضي الله عنه خلکو ته وویل: بیت المال زموږ دی، غنیمتونه زموږ دی، چا ته مو چې خوښه شي ورکوو به یې، که مو خوښه نه شوه نه یې ورکوو. نو خلکو هیڅ هم ورته ونه ویل. بله جمعه کې یې هم همدا خبره وکړه او هیچا څه ورته ونه ویل. په دریمه جمعه یې هم همدا خبره وکړه! نو جومات کې د ناستو خلکو له جملې یو ورته پورته شو او ورته ویې ویل:

هیڅکله داسې نه ده! بیت المال زموږ ده او غنیمتونه هم زموږ دي! څوک چې زموږ او زموږ د بیت المال تر منځ خنډ ګرځي؛ په تورو به فیصله ورسره کوو! کله چې لمونځ وشو، معاویة امر وکړ چې هغه سړی راولئ، سړی یې وروست او له ځان سره یې کېنوه! بیا یې امر وکړ چې خلک دې دلته راشي، خلک چې ورغلل معاویة ورته وویل:

اې خلکو! ما چې په اوله ورځ خبرې وکړې هیچا هم ځواب رانه کړ! دویمه جمعه کې هم چا ځواب رانه کړ، خو په دې دریمه جمعه کې دې سړي له هلاکته وژغولم، الله دې دی وساتي.

معاویة رضي الله عنه زیاته کړه:
ما له رسول الله صلی الله علیه وسلم نه اوریدلي هغه فرمایل: داسې خلک به راشي چې خبرې به کوي، هیڅوک به څه نه ورته وایي، دوی به د بیزوګیانو په رقم جهنم ته لوېږي! نو زه وویریدلم چې له دې خلکو ونه ګرځم! (ځکه خبرې مې کولې چا ځواب نه راکوه) خو دې سړي چې ځواب راکړ؛ زه یې له هلاکته وژغورلم، الله دې دی له هلاکته وژغوري. اوس نو امید لرم چې الله به مې د هغو خلکو له جملې نه، ګرځوي. قال الهيثمي في مجمع الزوائد: رواه الطبراني في الكبير والأوسط وأبو يعلى، ورجاله ثقات.

د خلکو له نیوکو سره د معاویه چلند

د جمعې په خطبه کې معاویة بن ابي سفیان رضي الله عنه خلکو ته وویل: بیت المال زموږ دی، غنیمتونه زموږ دی، چا ته مو چې خوښه شي ورکوو به یې، که مو خوښه نه شوه نه یې ورکوو. نو خلکو هیڅ هم ورته ونه ویل. بله جمعه کې یې هم همدا خبره وکړه او هیچا څه ورته ونه ویل. په دریمه جمعه یې هم همدا خبره وکړه! نو جومات کې د ناستو خلکو له جملې یو ورته پورته شو او ورته ویې ویل:

هیڅکله داسې نه ده! بیت المال زموږ ده او غنیمتونه هم زموږ دي! څوک چې زموږ او زموږ د بیت المال تر منځ خنډ ګرځي؛ په تورو به فیصله ورسره کوو! کله چې لمونځ وشو، معاویة امر وکړ چې هغه سړی راولئ، سړی یې وروست او له ځان سره یې کېنوه! بیا یې امر وکړ چې خلک دې دلته راشي، خلک چې ورغلل معاویة ورته وویل:

اې خلکو! ما چې په اوله ورځ خبرې وکړې هیچا هم ځواب رانه کړ! دویمه جمعه کې هم چا ځواب رانه کړ، خو په دې دریمه جمعه کې دې سړي له هلاکته وژغولم، الله دې دی وساتي.

معاویة رضي الله عنه زیاته کړه:
ما له رسول الله صلی الله علیه وسلم نه اوریدلي هغه فرمایل: داسې خلک به راشي چې خبرې به کوي، هیڅوک به څه نه ورته وایي، دوی به د بیزوګیانو په رقم جهنم ته لوېږي! نو زه وویریدلم چې له دې خلکو ونه ګرځم! (ځکه خبرې مې کولې چا ځواب نه راکوه) خو دې سړي چې ځواب راکړ؛ زه یې له هلاکته وژغورلم، الله دې دی له هلاکته وژغوري. اوس نو امید لرم چې الله به مې د هغو خلکو له جملې نه، ګرځوي. قال الهيثمي في مجمع الزوائد: رواه الطبراني في الكبير والأوسط وأبو يعلى، ورجاله ثقات.

شپون او پاچا

یو پاچا د عربو د یوې لرې پرتې قبیلې یو کس ونیوه او زندان ته یې واچاوه، کله چې قبیله خبره شوه نو مشران، رئیسان او مشهور کسان یې راغلل چې سفارش یې وکړي او فدیه یې ورکړي.
پاچا چې د نوموړي د خلاصون لپاره دومره ډېر راغلي خلک ولیدل نو پوښتنه یې ترې وکړه چې دا سړی څوک دی چې دومره ډېر کسان یې د ژغورلو لپاره راغلي يئ؟
خلکو په یوه غږ وویل: دا زمونږ مشر دی پاچا صاحب!
پاچا وویل : نو ده ولې مخکې د ځان په اړه راته ونه ویل چې ستاسو مشر دی؟
دوی وویل ځکه چې نه یې غوښتل چې د خپل قوم په منځ کې تاته د خپل منزلت په ښودلو د ځان سپکاوی وکړي، نوموړي غوښتل چې د خپل قوم په وسیله خپل درناوی او عزت دروښيي.
کله چې پاچا دا واورېدل نو سړی یې سملاسي خوشې کړ او بښنه یې هم ترې وغوښته.
څو ورځې وروسته پاچا خبر شو چې هغه کس د نوموړې قبیلې مشر نه بلکې یو عادي شپون و، پاچا هېښ شو او یو تن یې ورولیږه چې د دوی د کړنې په اړه وضاحت ورکړي.
کله چې استازی پاچا ته بیرته راغی نو د نوموړې قبیلې دا پیغام یې ورته راوړ چې که زمونږ یو شپون سپک شي نو زمونږ د مشر مشري بې معنا ده.

"یو سړی کندې ته لوېدلی و.
۱_ ساینس پوه راغی، د کندې د ژوروالي او د خاورې
د رطوبت اندازه یې واخیسته.
۲_ یوه ډاکتر دوې ګولۍ ور واچولې.
۳ _ یو ژورنالیست را پیدا شو او له هغه سره یې د مشکل په باره کې مرکه وکړه.
۴ _ د رحم او اخلاقو مبلغ د کندې په غاړه ورته کښېناست او ښه یې ورسره وژړل.
۵ _ یوه ارواپوه ورته وویل چې په مشکلاتو کې باید روحیه له لاسه ورنه کړو.
۶ _ په کنده کې ایسار سړي ته د فلسفې د استاد خبره
دا وه چې ژوند یو وهم دی، یو خوب دی، داسې وګڼه چې نه کنده شته او نه ته پکښې ایسار یې.
۷ _ وحدت الوجودي صوفي ورته وویل: زه او ته، ځمکه او اسمان، سمه او غر، کنده او له کندې بهر دنیا، ټول یو شان دي، فرق پکښې نشته ...
۸ _ او یو نالوستی سړی ورتاو شو، لاس یې ورکړ، سړی یې له کندې څخه راووېست.

نتیجه:
شرایطو ته په کتو سره باید له خلګو سره مرسته وکړو، نه بې ځايه مشورې ...