چه رقت انگیز که هنوز هم تنهایی.
چه تاسف برانگیز که هنوز با دستانی غرق در خون میدَری دیوارِ اجبارهایت را.
چه ترحم برانگیز که هنوز صورتت مزین گشته به اشک هایت.
چه غم انگیز که هنوز هم انسانی.

بگذار در آغوشت بمانم ای ارکیده درخشانِ من...
پژمرده نشو چرا که جانِ من آرَمیده در دامنِ ریشه هایت...

به یاد ندارم اما گمان میکنم زمانی بود که من تا این حد خوشحالی هایم را فراموش نکرده بودم.
آه... حتی نمیتوانم ساده ترین جملاتم را به زبان بیاورم!
عادت کرده ام به سکوت ، از یاد برده ام آواز های شادمانه ام را...
برای گوش های ناشنوای نادان میخواندم که ارزش نداشتند.

باران شدید تر گشته ، فروشنده ها به سرعت چتر های رنگینشان را بر روی کالا های عزیزشان میگذارند.
رشته فروش نیز در حال جمع کردن بند و بساطش است ؛ لباس هایم خیس و چند تار از موهایم به صورت بی رنگم چسبیده.
نمیتوانم راه خانه را پیدا کنم ، تو کجایی...؟