روان شدنِ جریان خونِ محبوس در ‌رگ‌هایش، بر روی سنگ‌فرش‌های پوست تنش، نشان از بی صبری‌اش برای هم‌خوابی با مرگ بود.

پرسید: به نظرت مرگ چه شکلیه؟
جوابی نداشتم، اما الان فکر می‌کنم مرگ، زنی زیباست با چشم‌هایی سیاه‌تر از تمام روزگارم.

تنش زخم و روحش در حال خونریزی بود؛ حامله‌ی جنین غم، روی گورش پایکوبی می‌کرد.

این بار سکوت کرده بود، اما چشم‌های افسارگسیخته‌اش فریاد می‌زدند.

در حال نوشتنه، می‌تونید پاک کنید چنلاتون رو برداشتم.

شاید هم غم، زنی زیبا بود در جستجوی عشق.

خیلی اینجا left out شده، ناراحتم می‌کنه.

۴۰۲ هم با همه‌ی زخم‌هایی که روی روانِ مستاصلم به جا گذاشته بود و سرخیِ خونِ بکارتی که روسپی گریِ روحم را مژده می‌داد، به پایان رسید. نوروزتان پیروز، میرا.

از انسان‌ها بیزار بود. اگر می‌توانست تمام خاطراتشان را عق می‌زد، یک تابوت برای خودش دست و پا می‌کرد و آن‌ها را با پوچی‌های بی پایانشان، در دنیای تهوع آورشان تنها می‌گذاشت.