اما تاریکی دیوارهای بلندی دورش چیده بود. خارج از اون دیوارها چی بود؟ روشنایی؟ بعید می‌دونست جایی خارج از این منجلاب، حتی ذره‌ای نور وجود داشته باشه.

«دست و پا زدن کافیه، تمامش می‌کنم.»

«تو با تاریکی آمیخته شدی، دیگه به روشنایی نیاز نداری.»

به سکوت نیاز داشت، اما هیولای زیر تختش به کودک درونش تجاوز می‌کرد و ملکه‌ی ذهنش بالای تن نیمه جانِ کودک، شیون می‌کرد. سرش پر از صدا بود و در نگاهش یک عفریته‌ی مُرده، با نفرت خودزنی می‌کرد.

فقط رنگ پوست، رنگ چشم و رنگ موها نیست. ما از والدینمون ترس‌ها، زخم‌ها و سیاه‌ترین جلوه‌های وجودشون رو به ارث می‌بریم.

روان شدنِ جریان خونِ محبوس در ‌رگ‌هایش، بر روی سنگ‌فرش‌های پوست تنش، نشان از بی صبری‌اش برای هم‌خوابی با مرگ بود.

پرسید: به نظرت مرگ چه شکلیه؟
جوابی نداشتم، اما الان فکر می‌کنم مرگ، زنی زیباست با چشم‌هایی سیاه‌تر از تمام روزگارم.

تنش زخم و روحش در حال خونریزی بود؛ حامله‌ی جنین غم، روی گورش پایکوبی می‌کرد.

این بار سکوت کرده بود، اما چشم‌های افسارگسیخته‌اش فریاد می‌زدند.