یاکاموز احمد کایا
حزنش زیاده میدونم?

دلتنگی گاهی غریب و مرموزه، که از نقطه‌ی حال حاضرت بلندت میکنه و مینشونه جایی که میخوای، خیلی میخوای اما نمی‌تونی باشی ، نباید باشی..!

ترسم چو بازگردی از دست رفته باشم.

عاشق نویسنده‌های زن دیوانه‌ام. رهایی‌ای که در نویسنده‌های زن دیدم تجربه‌ای کاملاً متفاوت بوده. مثل جنت وینترسن، سیکسو، یودیت هرمان، دوراس، وولف‌، ماگدا سابو، کارسون مک‌کالرز. زن‌ها جادو می‌کنند.

روزها دارن فرار می‌کنن، مغزم جوری که انگار وسط میدون مسابقه باشه داره دنبالشون می‌ره، و من نمی‌دونم چرا هرچی تلاش می‌کنم بازم به هیچکدومشون نمی‌رسم.

نه خوشحالم نه غمگينم نمی‌دونم چه مرگيمه…

درختم، سردىِ تو علت بى بار و برگيمه

نمی‌توانستم، دیگر نمیتوانستم
صدای پایم از انکار راه بر میخاست
و یأسم از صبوری روحم وسیعتر شده بود
و آن بهار، و آن وهم سبز رنگ
که بر دریچه گذر داشت، با دلم می‌گفت
«نگاه کن
تو هیچگاه پیش نرفتی
«تو فرو رفتی»فروغ