دست و پا زدن آدما، یادم آورد روزهای آخر پاییزه.

شجریان می‌خونه:
«مرا به هیچ بدادی و من هنوز برآنم که از وجود تو مویی به عالمی نفروشم.»
نفسم تو سینه حبس میشه واقعا!

بعضی‌ وقتا واقعاً نسبت به همه‌چیز بیزار می‌شم؛
حرفا، آدما، وجب به وجب زندگی.
طوریه که حتی خوراکیِ موردعلاقه‌‌‌مم حالمو به هم می‌زنه.

نمیدونم حالم چطوریه... هم استرس دارم هم ندارم... هم خوابم میاد هم بی خوابم... هم بی فکرم هم تو سرم دنیایی از فکره... تنها چیزی که میدونم اینه که الان یه بغل میخواستم که مثل گربه برم تو دلش مچاله بشم...

https://t.me/gonjeshkhaye_morde/780

تو
تمام شعرهای من را
پیش از سرودن، خوانده‌ای؛
در هر نگاهت به آینه...

گذشته جز اندوه و آینده جز نگرانی چیزی برام نداره؛ پس چرا به تنها دارایی واقعیم چنگ نزنم؟
در لحظه‌ی حال همه‌چیز بهتره.
در لحظه‌ی حال بی‌زمانیم. امنیم، روشنیم.

مثلا دوری کردم که یادم بره،که یاد بگیرم بدون چیزی زندگی کردن رو،ولی تمام این مدت داشتم هرلحظه بهش فکر میکردم،یعنی در حین نبودن بودش.

تو افسرده نیستی، "تو فقط اسبی هستی که پاش شکسته و دویدن از یادش نمی رود."

یاکاموز احمد کایا
حزنش زیاده میدونم?