‏چه تلخه که گاهی مهمترین آدمای زندگی کسایی میشن که خیلی ساده و راحت ازشون گذشتیم...

من شب سیاه اون بود صبحِ زودم ، چشاش دریا و من کوه شده بودم
یه جورایی آره کور شده بودم ، بهش نزدیک أ خودم دور شده بودم
نه اینکه نفهمم دروغه نمیخواستم ، تخم بدبینی رو توو دلم نمیکاشتم
رفت و نمیاد کسی جاش نه ، ببین خواستم ولی دیگه نمیساختم
باید داد بزنم دیگه وقتِ سکوت نی ، تو کال ترین میوه یِ فصلِ دروغی

- دلم برات میسوزه ها
+ واسه چی؟
- نمیتونی بفهمی داشتنت چه حالی داره

یه وقتایی نه میشه خوابید نه میشه بیدار موند، نه انگیزه‌ای هست واسه فردا
نه آرامشی برای خواب

نگاه ناگهان تو
به چشم من همین که خورد
تمام من خلاصه شد
درون چشم های تو

‏+چی شد که عاشقش شدی؟
-انقدر قشنگ میخندید با خودم گفتم حیفه اینو دوست نداشته باشی..

یه روزایی خیلی اهمیت میدادم به همه چی. به همه‌ی اتفاقا. از یه جایی به بعد سعی کردم دیگه اهمیت ندم. حالا اهمیت دادن به چیزی، شده سخت ترین کار دنیا.