Мая новая кніга «Гвалт» ужо ў продажы. Гэта было цікавае падарожжа з дзесяці этапаў, кожны з іх — асобная гісторыя. Палёт кдбшніка над мінскім цыркам, фабрыка слёз і эксгумацыя чыноўнікаў, дзяльба кабанчыка і, канешне ж, коцікі — усе гэтыя сюжэты вам знаёмыя, але ў кожным ёсць прастора для размовы. Давайце размаўляць!

Я шчыра ўдзячны ўсім, хто дапамагаў мне ў стварэнні гэтай кнігі. Шчыра ўдзячны кожнаму з вас за падтрымку і распаўсюд інфармацыі пра «Гвалт». Калі ласка, раскажыце пра кнігу сваім сябрам — і гэта ўжо будзе вялікая справа.

Цяпер кнігу можна замовіць у выдавецтве «Янушкевіч» на сайце «Кнігаўка». А ўжо сёння вечарам, 23 студзеня, сустрэнемся на прэзентацыі. Варшава, Музей вольнай Беларусі (Foksal, 11), 19:00. Да сустрэчы!

https://knihauka.com/gvalt

Прывітанне, сябры! Прынёс вам плэй-ліст з майго топ-10 самых крутых альбомаў года (+2 бонусы). Забірайце сабе і слухайце. Там шмат прыгажосці!

https://open.spotify.com/playlist/6Ti6cxHNrsyxydvA6gSF6e?si=b3b67468d6dc4569

У самым канцы мінулага году здарылася неспадзяванка: на YouTube з’явіўся кліп абсалютна новага праекту Sw@da x Niczos. І гэта было вельмі свежа і натхняльна! Сапраўдны падляскі рэйв, аўтэнтычны і сучасны адначасова, сыры і дужа вайбовы.
За год праект Нікі Юрчук і саўндпрадусара Sw@da навыпускаў багата трэкаў і выступіў шмат на якіх беларускіх фестывалях, а ўжо пад канец 2024 году (лічыце, праз год пасля свайго дэбюту) музыканты выдалі дэбютны альбом #Indawoods.

Большасць трэкаў з гэтага рэлізу ўжо выходзіла асобнымі сінгламі. І тая самая Chadžu ja, для альбома перазапісаная ў студыйным фармаце, і нааўтацюнены бэнгер Nakrashana з усходнім вайбам, і ідэальны саўндтрэк для вашай шалёнай вечарыны Vysoko Letaju, і больш павольны і атмасферны Mahnit. Фактычна, для альбома музыканты падрыхтавалі тры новыя кампазіцыі, але яны ідэальна кладуцца ў логіку #Indawoods.

Гэта лаканічны, але і вельмі змястоўны альбом, які спалучае і сучасную электроніку, і аўтэнтычную падляскую гаворку, і класныя мелодыі. У Sw@da x Niczos шмат зусім юнацкай і абсалютна чароўнай і абаяльнай энергіі, і гэта адразу адчуваецца ў альбоме: гэта хіба не самыя мудрагелістыя песні, але гучаць яны настолькі шчыра і нахабна, што ты верыш у іх і хочаш, каб гэтая вечарына працягвалася. Ні нудоты, ні непатрэбнага акадэмізму, ні фанабэрыстасці — зразумелая выдатная канцэпцыя і пульсуючая маладая энергія. На такіх складніках можна збіраць шматтысячныя рэйвы.

https://youtube.com/playlist?list=OLAK5uy_mMn7ryE_taQYDRWXBgF3e2SrcSOUWGI3A&si=i9jcEO6Eeg-Y1LJG

Сёння выйшаў новы альбом дуэта Zui. Калі ніколі пра яго не чулі, то вось крыху кантэксту. Гэты гурт стварылі акцёры Міхась Зуй і Алена Зуй-Вайцяхоўская — дэбютны альбом выйшаў у 2016 годзе. Добра запісаны, разнастайны, але з даволі прамалінейнымі мелодыямі. З таго часу гурт знаходзіўся на паўзе і зрэдку выступаў. Былі іншыя праекты, была Шчучыншчына. Са спячкі гурт мог выштурхнуць толькі вельмі магутны імпульс — і Arka менавіта такая!

Можна лічыць, што гурт пачаў усё з самага пачатку. Матэрыял вельмі моцна адрозніваецца ад папярэдняга альбому: «дзевачкавыя» тэксты сталі больш іранічнымі, змястоўнымі і трапнымі, саўнд паляцеў ў бок змрочнай сінтовай хвалі, а мелодыі сталі больш вынаходлівымі.

У «Арцы» восем песень, вельмі розных па настроі. Ёсць рэтра-вэйв «Аркаша», які пачынаецца са словаў «Няма куды падзецца: усё не тое, чым падаецца», а вырульвае ў прыпеў «Аркаша, дэнс фор мі». Ёсць польскамоўны Żegman się з круцейшым меладычным хукам. Ёсць сумная і хітовая «Вар’яты і бамжы», якая вісіць «над прорваю у жыце». Ёсць выбуховы і агрэсіўны трэк «Мінск Юнацтва». Ёсць далікатны і пранізлівы фінал «Арка» з фантастычным рэфрэнам «Ты п'еш, як героі Быкава, я — як гераіні Рэмарка, і ляцяць журавы праз трыумфальную арку» і неверагодным саксафонным сола.

Альбом слухаецца на адным подыху і прасядае хіба на трэках Thank Youth і Bez, але і яны проста троху слабейшыя за астатні матэрыял. Цудоўны альбом, у якім поўна круцейшых мелодый, трапных тэкстаў і неблагіх аранжыровак. У Zui атрымалася сапраўдная творчая сінергія, дзе ўсё нарэшце на сваіх месцах — вельмі б хацелася, каб гэта была паўнаварстасная рэанімацыя праекту, бо новы матэрыял гэтага варты.

А вы што скажаце? Ці спадабаўся вам гэты альбом? Абавязкова напішыце сваё меркаванне ў чаце.

Ну і буду ўдзячны за падтрымку канала вось тут.

https://open.spotify.com/album/4EaKbnrRGTEcEMlxB2kloc?si=U5N6BFzaTi-f7zNs0MDChg&nd=1&dlsi=bbfb409b0149413c

Сёння выйшаў сёмы альбом «Петли пристрастия» і першы беларускамоўны паўнафарматны рэліз гурта. Ён называецца «Суперпазіцыя» і даволі моцна адрозніваецца ад папярэдніх прац калектыву. Тут шмат чаго адбываецца ўпершыню. Беларускамоўная лірыка, акустычныя гітары, электроніка, візуал — нібыта гурт хоча перафармуляваць сябе і выскачыць з уласнага фармату.

Мы ўжо чулі два сінглы з гэтага альбому — даволі бляклы і няўпэўнены «Жыццё як жах» і традыцыйны для «Петли пристрастия» трагічны баявік «Квант». «Квант» у выніку трапіў на альбом першым нумарам, а вось «Жыццё як жах», як вынікае, не зусім задаволіла і саміх музыкантаў: на «Суперпазіцыі» песня «Жах» ужо ў зусім іншай (і не тое каб больш удалай) версіі — гэта ўсё яшчэ вельмі сыры трэк.

Напэўна, першае, што трэба адзначыць, гэта гучанне альбома. Упершыню вакал Іллі Чарапко гучыць такім чынам, што не заўсёды можна разабраць словы — і гэта, натуральна, моцна псуе ўражанне, бо «Петля пристрастия» заўсёды была пра моцныя, дакладныя і афарыстычныя тэксты. Але «Суперпазіцыя» гэтага адчування не дае. Натуральна, Чарапко не працуе ніжэй за пэўны ўзровень, але розніца паміж гатункамі лірыкі, напрыклад, «Гипнопедии» ці «Фобоса» і цяперашнім матэрыялам відавочная.

На «Суперапазіцыі» ёсць класныя трэкі. Той жа «Квант» дакладна стане канцэртным хітом гурта. «Алоха» — вельмі шчыры і нават пяшчотны трэк з далікатнай мелодыяй. Магутны «Дэдлайн» з фірмовымі манатоннымі гітарамі (гэта нешта сярэдняе паміж «Небо-молот» і «Автоматизмом») гучыць як споведзь на магіле ў псіхатэрапеўта. Ёсць менш удалыя «Хавай» і «Катлаван», якія проста маглі б прагучаць лепш пры пэўных маніпуляцыях з гучаннем.

Ёсць і зусім нечаканыя рэчы. Ныпрыклад, песня «Штосьці добрае», якая гучыць як мікс Coldplay і «Мегаполиса» — менш за ўсё чакаеш пачуць вось такую «Петлю пристрастия» у фінале альбому, але пасля трэку «Катастрофа» разумееш, што тут можа здарыцца ўсё, што заўгодна. Гэта самы спрэчны момант «Суперпазіцыі» — абсалютна недарэчны трэк, без якога альбом нічога б не згубіў і з якім страціў нейкі ўнутраны стрыжань.

Складваецца адчуванне, што музыканты вельмі спяшаліся зрабіць альбом і не давялі справу да канца. «Суперпазіцыя» сыраватая, у ёй хапае недасканаласцяў і спрэчных момантаў, і частка гэтага матэрыялу магла б апынуцца на бі-сайдах. Але трапіла на альбом. Ён не дрэнны, але ў параўнанні з выдатным «Не тот человек» гэта крок назад.

https://open.spotify.com/album/27FvWyFCWHZCDcFDejwVgf?si=wgbBZUyvQveBN4dwn1L2oQ

Сёння ў мяне ёсць цудоўная нагода распавесці вам пра дужа цікавы новы альбом! Упэўнены, што вы нічога не чулі пра гурт Аум! І, магчыма, нешта чулі пра Autonomicon. Цяпер самы час выпраўляцца: разам яны выдалі вельмі круты рэліз пад назвай Bestiarium. Насычаны метафарамі, разнастайны і нестандартны, пранізлівы і сумны — і дужа прыгожы!

Антыфолк-гурт Аум! паводзіць сябе дужа актыўна. Напрыклад, у гэтым годзе музыканты ўжо выдавалі альбом Baroque. Можаце зацаніць хаця б вельмі атмасферны кліп на гіпнатычную песню «Яшчур» з гэтага рэлізу.

А цяпер ужо супольны з Дзянісам Autonomicon (адданы баец беларускага андэграунда) альбом Bestiarium. У ім таксама антыфолкавы падмурак, але з выкарыстаннем шматлікіх цытат і музычных міксаў. Вось вам, напрыклад, шыкоўная трып-хопавая песня «Кахаць» — з дабавым сінтэтычным басам, сырой перкусіяй і гіпнатычным вакалам. Ці індустрыяльны гімн «Оленёнок Бэмби» з магутным тэкстам.

Тэксты, дарэчы, гэта асобная і вельмі цікавая дэталь рэлізу. Часам гэта інтравертныя рэфлексіі на глабальныя тэмы як, напрыклад, у песні «Зверь» (верь, зверь, человек - это больше, чем ты. верь, зверь, верь, что люди полны доброты. верь, зверь, верь, что больше не будет войны. верь, зверь, я умру, я умру, но останешься ты). Часам маніфэстацыі і плакатныя хайлайты як у «Оленёнок Бэмби» (Оленёнок Бэмби никогда не умрёт, Ленин, Ленин, Ленин, Ленин - Жил, живёт, заживёт. Оленёнок Бэмби никогда не умрёт, он олениненивает который уж год). Часам дзіцячыя песні для дарослых як «Шэры зайка» (Шэры-шэры зайка, чаму ты дрыжыш? Я бягу сам ад сябе, я дрыжу сам ад сябе).

Bestiarium — гэта няўтульнае і прывабнае адначасова музычнае падарожжа па ўнутраным і знешным свеце. У гэтай пяшчотнай музыцы прыхаваная такая чорная трывога, што можна заблукаць у ёй і доўга шукаць выйсце. Будзе ўважлівыя і абавязкова напішыце, ці спадабаўся вам гэты альбом!

А я нагадаю, што падтрымаць гэта канал і «Міністэрства сепультуры» можна вось тут! Дзякуй вам❤️

https://aumart.bandcamp.com/album/aum-autonomicon-bestiarium