Сёння выйшаў новы альбом дуэта Zui. Калі ніколі пра яго не чулі, то вось крыху кантэксту. Гэты гурт стварылі акцёры Міхась Зуй і Алена Зуй-Вайцяхоўская — дэбютны альбом выйшаў у 2016 годзе. Добра запісаны, разнастайны, але з даволі прамалінейнымі мелодыямі. З таго часу гурт знаходзіўся на паўзе і зрэдку выступаў. Былі іншыя праекты, была Шчучыншчына. Са спячкі гурт мог выштурхнуць толькі вельмі магутны імпульс — і Arka менавіта такая!

Можна лічыць, што гурт пачаў усё з самага пачатку. Матэрыял вельмі моцна адрозніваецца ад папярэдняга альбому: «дзевачкавыя» тэксты сталі больш іранічнымі, змястоўнымі і трапнымі, саўнд паляцеў ў бок змрочнай сінтовай хвалі, а мелодыі сталі больш вынаходлівымі.

У «Арцы» восем песень, вельмі розных па настроі. Ёсць рэтра-вэйв «Аркаша», які пачынаецца са словаў «Няма куды падзецца: усё не тое, чым падаецца», а вырульвае ў прыпеў «Аркаша, дэнс фор мі». Ёсць польскамоўны Żegman się з круцейшым меладычным хукам. Ёсць сумная і хітовая «Вар’яты і бамжы», якая вісіць «над прорваю у жыце». Ёсць выбуховы і агрэсіўны трэк «Мінск Юнацтва». Ёсць далікатны і пранізлівы фінал «Арка» з фантастычным рэфрэнам «Ты п'еш, як героі Быкава, я — як гераіні Рэмарка, і ляцяць журавы праз трыумфальную арку» і неверагодным саксафонным сола.

Альбом слухаецца на адным подыху і прасядае хіба на трэках Thank Youth і Bez, але і яны проста троху слабейшыя за астатні матэрыял. Цудоўны альбом, у якім поўна круцейшых мелодый, трапных тэкстаў і неблагіх аранжыровак. У Zui атрымалася сапраўдная творчая сінергія, дзе ўсё нарэшце на сваіх месцах — вельмі б хацелася, каб гэта была паўнаварстасная рэанімацыя праекту, бо новы матэрыял гэтага варты.

А вы што скажаце? Ці спадабаўся вам гэты альбом? Абавязкова напішыце сваё меркаванне ў чаце.

Ну і буду ўдзячны за падтрымку канала вось тут.

https://open.spotify.com/album/4EaKbnrRGTEcEMlxB2kloc?si=U5N6BFzaTi-f7zNs0MDChg&nd=1&dlsi=bbfb409b0149413c

Сёння выйшаў сёмы альбом «Петли пристрастия» і першы беларускамоўны паўнафарматны рэліз гурта. Ён называецца «Суперпазіцыя» і даволі моцна адрозніваецца ад папярэдніх прац калектыву. Тут шмат чаго адбываецца ўпершыню. Беларускамоўная лірыка, акустычныя гітары, электроніка, візуал — нібыта гурт хоча перафармуляваць сябе і выскачыць з уласнага фармату.

Мы ўжо чулі два сінглы з гэтага альбому — даволі бляклы і няўпэўнены «Жыццё як жах» і традыцыйны для «Петли пристрастия» трагічны баявік «Квант». «Квант» у выніку трапіў на альбом першым нумарам, а вось «Жыццё як жах», як вынікае, не зусім задаволіла і саміх музыкантаў: на «Суперпазіцыі» песня «Жах» ужо ў зусім іншай (і не тое каб больш удалай) версіі — гэта ўсё яшчэ вельмі сыры трэк.

Напэўна, першае, што трэба адзначыць, гэта гучанне альбома. Упершыню вакал Іллі Чарапко гучыць такім чынам, што не заўсёды можна разабраць словы — і гэта, натуральна, моцна псуе ўражанне, бо «Петля пристрастия» заўсёды была пра моцныя, дакладныя і афарыстычныя тэксты. Але «Суперпазіцыя» гэтага адчування не дае. Натуральна, Чарапко не працуе ніжэй за пэўны ўзровень, але розніца паміж гатункамі лірыкі, напрыклад, «Гипнопедии» ці «Фобоса» і цяперашнім матэрыялам відавочная.

На «Суперапазіцыі» ёсць класныя трэкі. Той жа «Квант» дакладна стане канцэртным хітом гурта. «Алоха» — вельмі шчыры і нават пяшчотны трэк з далікатнай мелодыяй. Магутны «Дэдлайн» з фірмовымі манатоннымі гітарамі (гэта нешта сярэдняе паміж «Небо-молот» і «Автоматизмом») гучыць як споведзь на магіле ў псіхатэрапеўта. Ёсць менш удалыя «Хавай» і «Катлаван», якія проста маглі б прагучаць лепш пры пэўных маніпуляцыях з гучаннем.

Ёсць і зусім нечаканыя рэчы. Ныпрыклад, песня «Штосьці добрае», якая гучыць як мікс Coldplay і «Мегаполиса» — менш за ўсё чакаеш пачуць вось такую «Петлю пристрастия» у фінале альбому, але пасля трэку «Катастрофа» разумееш, што тут можа здарыцца ўсё, што заўгодна. Гэта самы спрэчны момант «Суперпазіцыі» — абсалютна недарэчны трэк, без якога альбом нічога б не згубіў і з якім страціў нейкі ўнутраны стрыжань.

Складваецца адчуванне, што музыканты вельмі спяшаліся зрабіць альбом і не давялі справу да канца. «Суперпазіцыя» сыраватая, у ёй хапае недасканаласцяў і спрэчных момантаў, і частка гэтага матэрыялу магла б апынуцца на бі-сайдах. Але трапіла на альбом. Ён не дрэнны, але ў параўнанні з выдатным «Не тот человек» гэта крок назад.

https://open.spotify.com/album/27FvWyFCWHZCDcFDejwVgf?si=wgbBZUyvQveBN4dwn1L2oQ

Сёння ў мяне ёсць цудоўная нагода распавесці вам пра дужа цікавы новы альбом! Упэўнены, што вы нічога не чулі пра гурт Аум! І, магчыма, нешта чулі пра Autonomicon. Цяпер самы час выпраўляцца: разам яны выдалі вельмі круты рэліз пад назвай Bestiarium. Насычаны метафарамі, разнастайны і нестандартны, пранізлівы і сумны — і дужа прыгожы!

Антыфолк-гурт Аум! паводзіць сябе дужа актыўна. Напрыклад, у гэтым годзе музыканты ўжо выдавалі альбом Baroque. Можаце зацаніць хаця б вельмі атмасферны кліп на гіпнатычную песню «Яшчур» з гэтага рэлізу.

А цяпер ужо супольны з Дзянісам Autonomicon (адданы баец беларускага андэграунда) альбом Bestiarium. У ім таксама антыфолкавы падмурак, але з выкарыстаннем шматлікіх цытат і музычных міксаў. Вось вам, напрыклад, шыкоўная трып-хопавая песня «Кахаць» — з дабавым сінтэтычным басам, сырой перкусіяй і гіпнатычным вакалам. Ці індустрыяльны гімн «Оленёнок Бэмби» з магутным тэкстам.

Тэксты, дарэчы, гэта асобная і вельмі цікавая дэталь рэлізу. Часам гэта інтравертныя рэфлексіі на глабальныя тэмы як, напрыклад, у песні «Зверь» (верь, зверь, человек - это больше, чем ты. верь, зверь, верь, что люди полны доброты. верь, зверь, верь, что больше не будет войны. верь, зверь, я умру, я умру, но останешься ты). Часам маніфэстацыі і плакатныя хайлайты як у «Оленёнок Бэмби» (Оленёнок Бэмби никогда не умрёт, Ленин, Ленин, Ленин, Ленин - Жил, живёт, заживёт. Оленёнок Бэмби никогда не умрёт, он олениненивает который уж год). Часам дзіцячыя песні для дарослых як «Шэры зайка» (Шэры-шэры зайка, чаму ты дрыжыш? Я бягу сам ад сябе, я дрыжу сам ад сябе).

Bestiarium — гэта няўтульнае і прывабнае адначасова музычнае падарожжа па ўнутраным і знешным свеце. У гэтай пяшчотнай музыцы прыхаваная такая чорная трывога, што можна заблукаць у ёй і доўга шукаць выйсце. Будзе ўважлівыя і абавязкова напішыце, ці спадабаўся вам гэты альбом!

А я нагадаю, што падтрымаць гэта канал і «Міністэрства сепультуры» можна вось тут! Дзякуй вам❤️

https://aumart.bandcamp.com/album/aum-autonomicon-bestiarium

?Пяць альбомаў гэтага тыдня, якія варта паслухаць

Billie Eilish Hit Me Hard And Soft

Білі Айліш за некалькі год вырасла з падлеткавага феномену ў маштабную поп-зорку. Новы альбом дзяўчыны — гэта фантастычнага ўзроўню складанка з далікатных, густоўных поп-песень, вельмі розных па настроі, але аб’яднаных вельмі якаснай працай Фінэаса О’Конэла: ён дакладна ведае, як падкрэсліць усе моцныя бакі сваёй сястры. Hit Me Hard And Soft — шыкоўны альбом, на якім няма слабых нумароў.

Beth Gibbons Lives Outgrown

Сольны альбом брытанская спявачкі Бэт Гібанс увогуле не нагадвае працы яе галоўнага гурта Portishead. Ну хіба толькі пазнавальным вакалам самой Гібанс. Гэта ціхі акустычны і вельмі сумны запіс даволі складаных песень, большасць з якіх спявачка запісала самастойна. Тэматычна ўсе яны аб’яднаныя няпростымі тэмамі мацярынства, трывогі, менапаўзы і смяротнасці. Грунтоўны, дасканалы запіс, але простым яго не назавеш.

The Lovely Eggs Eggistentialism

Брытанская сямейная пара Холі Рос і Дэвід Блэкуэл стварылі ў Ню-Ёрку (потым вярнуліся ў родныя мясціны) дзіўны гурт пад назвай The Lovely Eggs. Як вы ўжо зразумелі, складнік у «Чароўных яек» даволі просты: гітара і бубны. Але атрымліваецца вельмі бадзёры псіхадэлічны мікс з запамінальнымі лёгкімі мелодыямі. Калі хочацца нечага летуценнага, простага і абаяльнага — то паслухайце «Eggistentialism», які нагадае лепшыя запісы MGMT.

Crumb AMAMA

Яшчэ адзін псіхадэлічны падарунак у гэтую пятніцу, але куды больш грунтоўны. Амерыканскі гурт Crumb міксуе шмат стыляў — ад джазу да трып-хопу і дрым-попу. Атрымліваецца цудоўна! AMAMA — вельмі далікатны запіс, у якім кожная кампазіцыя з’яўляецца асобным шэдэўрам. Вельмі раю занурыцца ў гэты матэрыял і добра яго рассмакаваць.

Pallbearer Mind Burns Alive

Дум-метал гурт Pallbearer запісаў пяты студыйны альбом, які выйшаў на мэйджары Nuclear Blast. Ён вельмі лайтовы па гучанні, але пры гэтым нагадвае познія запісы Anathema ці Katatonia. Прыгожыя сумныя мелодыі, цікавыя аранжыроўкі — матэрыял балансуе паміж дум-каранямі і больш складанымі формамі. Самы цікавы метал-рэліз гэтай пятніцы. Быў яшчэ сольнік Кэры Кінга, але лепш не псаваць сабе настрой бязлітаснай кампрэсіяй.

*❤️Нагадаю, што падтрымаць мяне можна вось тут.*

Не стала таленавітага беларускага мастака і музыканта Васіля Пачыцкага. Генія — так ён сам сябе называў. І гэта было не перабольшванне: творы Пачыцкага вельмі пазнавальныя, экспрэсіўныя і чароўныя. Сюжэты, вобразы, выкананне — ты нібыта занураешся ў дзіўны свет беларускага Брэйгеля і бачыш там каляровыя сны.

Пачыцкі нарадзіўся ў Рэчыцы і там жа пачаў маляваць, скончыўшы мясцовую мастацкую школу. Яго працы выстаўляліся ў розных кутках свету — ад Масквы да Нью-Йорку. А сам ён казаў пра сябе так: «Мастакі дзеляцца на здольных, таленавітых і геніяльных. Я — геній і гэта вялікая адказнасць». Можаце паглядзець яго трыпціх «Шукальнікі пярлінаў» — неверагодны авангардысцкі шэдэўр.

Але Васіль быў не толькі мастаком, але і музыкантам. У яго быў свой гурт — «Перебор», які запісваў немудрагелістыя, але вельмі трапныя песні. Напрыклад, адна з маіх любімых, з радкамі «Ребяты, шухер, менты». Я хачу вам паказаць запіс канцэрту гурта «Перебор» на Дзень касманаўтыкі ў 2016 годзе. Склад гурта вельмі цікавы — Вася Пачыцкі, Ілля Чарапко-Самахвалаў, Сяргей Сакалоў і Арцём Залескі. Два чалавекі з гэтага складу ўжо не жывуць.

Паглядзіце гэты канцэрт. Паслухайце музыку, якую пісаў Васіль. Паглядзіце на яго працы. Ён марыў пра шчаслівае жыццё без вайны. Мара так і засталася марай…

https://www.youtube.com/watch?v=_EDf872t2g4

?Пяць альбомаў гэтага тыдня, якія варта паслухаць

Mdou Moctar «Funeral for justice»

Туарэг з вёскі ў Нігеры сам зрабіў сабе першую гітару з таго, што было пад рукой. Пад левай рукой. Потым ужо яго разгледзеў буйны лэйбл і падарыў яму Fender, на якім Мактар грае і сёння. Туарэгскі блюз — вельмі цікавы і пазнавальны, але на гэтым альбоме музыкант выходзіць за межы стылю. Шмат яскравых песень, шыкоўных сола і першароднай энергіі і лірыка, у якой распавядаецца пра шматлікія праблемы ў родным Нігеры.

Kamasi Washington «Fearless movement»

Маэстра сабраў шыкаоўную кампанію і запісаў чарговы кайфовы альбом. Тут вам і Thundercat, і Джордж Клінтан і шмат іншых вядомых персанажаў. А сам матэрыял хістае ад ф’южану і фанку да хіп-хопу і фры-джазу. Анталогія папулярных здабыткаў джазу, якую Вашынгтан складае з нейкім разняволеным кайфам, сапраўды ўражвае. Паўтары гадзіны падарожжа ў чароўны сусвет — проста заплюшчвайце вочы і слухайце ўважліва.

Dua Lipa «Radical Optimism»

Дзякуй шаноўнай спявачцы за лаканічнасць. На фоне шматлікіх зацягнутых поп-альбомаў Radical Optimism гучыць радыкальна змястоўна і коратка. На гэтым альбоме брытанская спявачка даследуе псіхадэлію, брытанскую рэйв-культуру і трып-хоп. Але робіць гэта ў фармаце бясконцай вечарыны. Крутыя мелодыі, шыкоўныя аранжыроўкі (з гучаннем папрацаваў Кевін Паркер з Tame Impala) і некалькі стоадсоткавых радыёхітоў.

Jessica Pratt «Here In the Pitch»

Яшчэ адно псіхадэлічнае падарожжа, але гэтым разам зусім у іншыя яго плыні. Новы альбом Джэсікі Прат зроблены з вялікай павагай да гурта Jefferson Airplane, і гэтая першакрыніца пульсуе і ў меладычных малюнках, і ў мінімалістычных, але вельмі дакладных аранжыроўках, нібыта Джэсіка запісала вольны працяг Surrealistic Pillow. Але гучыць вельмі цікава і ўтульна — шчыра раю паглыбіцца ў гэты медытатыўны запіс.

Ibibio Sound Machine «Pull The Rope»

Брытанскі гурт з адчувальным уплывам класічных запісаў Фела Куці стварае вельмі энергічную і атмасферную музыку, у якой можна пачуць і афрыканскую этніку, і рэтра-хаус, і фанк. Тут будуць і вельмі разнастайныя аранжыроўкі, багатыя нюансамі, і круты вакал брытанска-нігерыйскай спявачкі Іно Уільямс, а ўсё разам змяшаецца ў насычаны танцавальны кактэйль.

*❤️Нагадаю, што падтрымаць мяне можна вось тут.*