قطعه نَهُفت
اثر زنده یاد استاد پرویز مشکاتیان
آلبوم: نوا مرکب خوانی

🆔 @sayehsokhan

#حکایت

آورده‌اند که مردی پارسا بود و بازرگانی که روغن گوسفند و شهد فروختی با او همسایگی داشت و هر روز قدری از بضاعت خویش برای قوت زاهد فرستادی. زاهد چیزی بکار بردی و باقی را در سبویی کردی و طرفی بنهادی. آخر سبو پر شد. روزی در آن می‌نگریست. اندیشید که اگر شهد و روغن به ده درم بتوانم فروخت و آن را پنج گوسفند خرم، هر پنج بزایند و از نتایج ایشان رم‌ها پیدا آید و مرا استظهاری [پشت‌گرمی] باشد و زنی از خاندانی بزرگ بخواهم، لاشک پسری آید، نام نیکوش نهم و علم و ادب بیاموزمش و اگر تمرّدی نماید بدین عصا ادب فرمایم. این فکرت چنان قوی شد که ناگاه عصا برگرفت و از سر غفلت بر سبوی آویخته زد، در حال بشکست و شهد و روغن بر روی او فرود آمد.

📚 کلیله و دمنه
👤 ابوالمعالی نصرالله منشی

@eshghoaramsh

🆔 @sayehsokhan

عطّار، (۵۵۳ -۶۲۷) شاعر سفرهای روحانی است. منطق‌الطیر او، که به ظاهر سخن از پرواز مرغان به سوی سیمرغ دارد، در معنی، رمزی است از سلوکِ عارفان و سیر معنوی ایشان در طریق معرفت. مصیبت‌نامه نیز سفری است روحانی، با قلمروهایی دیگر و از مسیری دیگر، امّا به سوی همان مقصد که در منط ق‌الطیر دیده می‌شود و پایان هر دو سفرنامه یکی است.

اگر بخواهیم راه‌نامه و نقشهٔ این سفر را در چند سطر ترسیم کنیم بدین‌گونه خواهد بود که سالک فکرت، یعنی قهرمان اصلی این منظومه برای حلّ‌ِ مشکل معرفتی خویش به تمام کائنات از جماد و نبات و حیوان، تا عناصر اربعه، تا بهشت و دوزخ، تا فرشتگانِ مقرّب و عرش کرسی، تا انبیای اولوالعزم، به همه رجوع می‌کند و از همه در حلّ‌ِ مشکلِ خویش یاری می‌طلبد و همه درین راه اظهار عجز می‌کنند. هرگاه که سالکِ فکرت به یکی از مخاطبان خویش رجوع می‌کند و نومید می‌شود، نزد پیر خود باز می‌گردد و حالت درماندگی خود را بیان می‌دارد و پیر در چند جمله وضعیّت و جایگاه آن کسی را که سالکِ فکرت تهی‌دست و نومید از او بازگشته است، برای سالک توضیح می‌دهد. در پایان این سفرنامهٔ روحانی، وقتی که سالک فطرت در نقطهٔ نهایی این سلوک و سرانجامِ این پرسش‌ها قرار می‌گیرد در می‌یابد که همهٔ جستجوهای او بیهوده بوده است و آنچه او در طلب آن عمر و نیروی خویش را به هدر داده است جز در درون او و ذاتِ او نبوده است. وقتی که درمی‌یابد که همه چیز را باید از خود و از ذاتِ خود طلب کند، از جان خویش می‌پرسد که وقتی تو اصل همه چیز هستی چرا مرا این همه در رنج طلب افکندی و در سراسر کائنات به سیر و سفر و جستجو واداشتی؟  جانِ سالک می‌گوید: تا قدر مرا بدانی. به زبان عطّار:

گفت: تا قدرم بدانی اندکی
زانکه چون گنجی به دست آرد یکی
گر دهد آن گنج دستش رایگان
ذرّه‌ای هرگز نداند قدرِ آن

مصیبت‌نامه عطّار،مقدمه، تصحیح و تعلیقات محمد رضا شفیعی کدکنی، تهران: سخن، ۱۳۸۶، ص: ۳۵ - ۳۶

🆔 @sayehsokhan

▪️نظامی گنجوی 87
▪️#لیلی_و_مجنون
▫️#قسمت_هفدهم

[بدعهد شد و نکرد یادت...]

خوانش و شرح: محمدرضا طاهری

@nezamikhani

🆔 @sayehsokhan

نقل است وقتی به دهی رسید، آنجا زاهدی بود در خود مانده و دماغی در خود پدید کرده(خودبین و متکبر شده)

شیخ زاهد را به دعوت خواند، اجابت نکرد و گفت من زاهدم و سی سال است تا روزه دارم و خلق دانند چنین است.

شیخ گفت: برو غربالی کاه بدزد تا از خود برهی.
روزه و ریاضت و عبادت چنان ترا در دام
خود بزرگ‌بینی و غرور گرفتار کرده که تنها راه چاره‌ات گناه است تا از دام این تکبر برهی.

#تذکرة_الاولیاء
ذکر ابوسعید ابوالخیر
🆔 @sayehsokhan

🔊فایل صوتی

ترجمه فارسی کتاب «قمارباز».
نویسنده: فئودور داستایوفسکی.

@sokhanranihaa
🆔 @sayehsokhan