Մարդիկ ինչ-որ մեկի կարող են ներել խելքը, նույնիսկ տաղանդը, բայց գեղեցկությունը` երբեք...

*Դու տեղն ես,
ուր ես ամենաշատն եմ
ուզում մնալ,
ու նվիրել քեզ
բոլոր միայնություններս,

դու վերադարձն ես,
որին տարի եմ սպասել,
մոռացության մատնելով
բոլոր ուշացումներդ:*

Հետ չնայեցի, որովհետև աշխարհում չկա ավելի ծանր բան, քան աչքերը, որոնք հրաժեշտ են տալիս…

Մի օր, եթե բախտդ չբերի,
քեզ կկոտրեն այնպես
որ ողջ կյանքում չես կրողանա փշուրներդ հավաքել՝
որքան էլ «ձեռքից լավ» լինես,
և քեզ կթվա, թե մի օր, երբ երջանիկ լինես չես հիշի, որ կոտրված ես,հետո կհասկանաս, որ խաբել ես քեզ,խաբել ես գալիք երջանկության մասին հիմար պատկերացումներով,անիմաստ ձգտումներով՝ որոնք իրականանալիս անգամ չեն երջանկացնում,կհասկանաս, որ կոտրված ես,որ մենակ ես,
կկորցնես իմաստը և անգամ այն գտնելու ցանկությունը,
մի օտար գրկում հանգստություն կզգաս,
բայց փշուրներդ չես կարողանա հավաքել այնտեղ,
որովհետև դրանք արդեն մաշվել ու կորցրել են իրենց ձևը,կսկսես չհանդուրժել մարդկանց,որոնց ամեն օր ստիպված ես տեսնել,
ամենօրյա շփումը կթվա անտանելի պարտավորություն,
քո մասին կխոսեն, որ սառն ես ու գոռոզ և դու կգրես երկար ու ձիգ տողեր,և չիմանալով՝ ինչպես ավարտել դրանք,
կիսատ էլ կթողնես...

- Դժոխքում, սատանա, ինձ գթա այնպես,
ինչպես այս կնոջն եմ սիրել երկրի վրա:

կտոր-կտոր է անում սիրտս հիմա
ամեն հեռացող բան.
մի քիչ դանդաղ գնա,
ճանապարհդ շատ է հոգնել իմ մեջ:

...ու ես ուզում եմ աշխարհում գոնե մեկին գտնել, ում կպատմեմ իմ լռությունների մասին:
գոնե այն մեկին, ով կխոստանա լսել իմ լռությունները:

հիմա
ես դադարում եմ ինչ-որ բան հասկանալ,
բայց գիտեմ
եթե դու չլինեիր ես քեզ կհորինեի …

Աստված ասաց.
- Լույս լինի...

Եվ եղավ սերը..

երբ ձեռքս պատահմամբ դիպչի ձեռքիդ, դու բաց չթողնես
պատահմամբ չէր…