Yorma kendini; Bırak hayatına eşlik etmek isteyenler seninle gelsin...

✍️ Ya kahraman olacak ya da çamura batacaktım, ikisinin ortası yoktu. Beni mahveden de buydu ya! Çünkü çamurda debelenirken, bir gün gelecek kahraman olacağım diye avuturdum kendimi. Ancak kahramanların çamura batma hakları vardı, sıradan insanların çamura bulaşmaları uygunsuz kaçardı. Çamuru bağışlatmak için yüce insan, kahraman olmak gerekirdi.

Dostoyevski (Yeraltından Notlar)

Yaşattığın onca şeye rağmen gitmeni hiç istemedim. Yaptıklarını farkında var, bir şeyleri düzeltmek için çabala istedim. Kalbimde çıkardığın yangını gör, yaralarımı sar istedim. Ne yaralarımı sardın, ne de yangınımı gördün..

Bir başkasından beklenti içine girmek dünyada intihar etmek için gün beklemeye benzer...

Peşindeyim ha la bırakıp gitsen bile..

Güzelliklerinizi mümkün olduğunca saklı tutun. Çünkü iyi hissettiren en ufak şeyi dahi kendileri gibi çirkinleştirme çabasında olan insanlar var.

Olmuş diyorlar o ellere yâr
Gezdim de kayboldum diyar diyar
Başımdan dökülür kaynar sular
Benim hep zararım kendime yâr

Şu içimdeki öfke nöbetleri
Bitmez tabii kırgınlıklar
Bi' çınardım devrildim
Toprağım olmuş ellere yâr
Seni saran o yabancı kollar
Seni ben gibi sevmezler
Benim ektiğim gülleri onlar
Bir gün bile sulamazlar

Penceresiz kalır kalbimin üstüne taht kurup şehrimi parçalayanlar
Yaradandandır benim öfkemi saklayıp kimseyi üzmediğim yâr
Ne değer bilir, bilmeden halini üstüne üstüme hep geliyorlar
Onlar bunu iyi sanıyorlar, kendini hep üstün görüyorlar
Papatyalar gibi narin ve de kurak bi' çöldeki mehtap
Sana değmesin istedim üsteledim hallice olup bitap
Okyanusta girdap çek çek hançeri katlet beni
Ben benden kopmuşum, hiç olamamışım iflah

Bir zamanlar aşamayacağımı sandığım engeller, aslında bir adım atsam geçebileceğim şeylermiş. zaten yaranın bir önemi kalmıyormuş kabuk bağlayınca. geçmişte belimi büken ne varsa bugün göğsümü kabartıyor, taşıdığın her yük seni daha güçlü yapıyor sırtından atınca.