اگر بهم کتابی داده بودی، هر شب قبل از خواب می‌خوندمش.
اگر بهم لباسی داده بودی، هر موقع دلتنگت بودم می‌پوشیدمش.
اگر بهم گلی داده بودی، هر روز و هرشب باهاش حرف میزدم، از ناراحتی هام براش می‌گفتم، از دلتنگی‌هام، از تک تک خاطراتمون.
اگر بهم عروسکی داده بودی هیچوقت بدون اون نمی‌خوابیدم.
اگر بهم گردنبندی/انگشتری/دستبندی داده بودی اون رو هیچوقت در نمی‌آوردم.
اگر بهم عطری داده بودی هروقت دلتنگت بودم ازش می‌زدم تا وجودت کنارم حس شه.
اگر برام شعری نوشته بودی، نوشته‌ت روی سقف اتاقم بود.
اگر برام نامه ای نوشته بودی، هر روز اون رو می‌خوندم.
اگر برام کاردستی ای درست کرده بودی الان روی دیواره های اتاقم بود.
و اگر بهم هر چیزی درباره خودت داده بودی اون رو همیشه جلوی چشمام می‌ذاشتم تا برام یاد آور تو باشن.

چی میشه فندک بزنم خط قرمز بسوزه؟

دیگه شعرامو نمی‌خوام برات بخونم.
دیگه ملودیام غمگین بمونه تا کِی؟
دیگه دوست ندارم کنم تو رو تجربه.
گل‌سنگم مثل قبلاً مهم نیست حال تو دیگه واسم.
گل‌سنگم مثل قبلاً نمیشه پرتت دیگه حواسم.
دیگه برام مهم نیست روز تولد تو.
دیگه بدون تو حالم واقعاً بهتره.

Where is the world I saw in your eyes?
It lived through the night, then whispered goodbye.The cuts in your skin and the red in my eyes.This winter inside is crushing me now. "I am alone, I am scorn, I can't remember to forget you, I just weather the storm". The love that I had, it drowned with the tide, stirring the waters where hearts lay bare. The cuts in your skin and the red in your eyes. Enfolding this shame into despair. Let me take the noose from our necks and carry us home. Still so alive, even after you die, transcending with time. We're just two cripples who fail to belong. Yes, we are two cripples, but we need to hold on. From this flesh my spirit longs to break away. Did you ever feel this cosmic circumstance was never enough? Wake me slowly if ever at all. Wake me slowly or watch me fall. The life that I had is gone with the tide (Watch me fall) Another deception, I whisper goodbye. The cuts in my flesh, the red in your eyes (Watch me fall). These demons inside, they die with me now.

هرجا هوا مطابق میلت نشد برو
فرق تو با درخت؛ همین پای رفتنه.

در نهایت چیزی را فراموش کرد که عمری برایش جنگیده بود.

خواب سرخ بوسه هایت می‌نشیند بر لبانم.

چشم‌ها؛ چشم‌ها دریچه روح‌ اند.