خونه کجاست؟ اصلا به کجا می‌گن خونه؟ بنظرم خونه نه یه ساختمونه، نه یک مکان خاص. خونه به دله. اونجا که نیازی نیست موقعی که میخوای برسی بهش از گوگل‌مپ استفاده کنی، خونه اونجاست که بعد از غذا خوردن بتونی بشقابت رو بدون فکر به اینکه بد باشه یه گوشه رها کنی و چرت قیلوله بزنی. خونه اونجاست که می‌دونی ساعت ۱۰ صبح آفتاب کجای خونه‌ست و از کدوم پنجره داره می‌خزه داخل. خونه می‌تونه یه کوله‌پشتی باشه که توش یه حوله مسافرتی و مسواک و دو تا لباس زیر داری. خونه می‌تونه خنده تو باشه، می‌تونه جاکلیدی زشت و دوست‌داشتنی‌ت باشه. خونه یعنی من اگر امروز حالم خوب نبود بتونم به دیوارهاش تکیه کنم. خونه یعنی خاطراتی که با میخ به دیوار کوبیده شده. خونه یعنی همین سبزی بهار. خونه یعنی وقتی آقام پیام میده: «خنده‌ت رو می‌بینم دلم قرص میشه.» یعنی وقتی یاد دست‌های مامان میوفتی که صورتت رو نوازش می‌کنه. خونه همه‌چیزه بچه‌ها. همه‌چیز.

درس مهم کارمندی: وقتی کسی ازتون سوالی می‌کنه، اول نگاه کنید ببینید جواب سوالش تو محدوده دانش شما و جواب دادن به سوالش تو حوزه اختیاراتتون هست یا نه. بابت هر سوالی که جوابشو نمی‌دونید پنیک نکنید. شاید اونی که ازتون سوال کرده، نمی‌دونسته از کی باید سوال بپرسه، همین‌جوری رندوم اومده سر وقت شما. جواب بعضی سوالا تو محیط کاری، واقعا "نمی‌‌دونم، به من ربطی نداره"ست. منتها تهش باید به طرف در حد توانت راهنمایی کنی که مثلا "فلانی رو امتحان کردی؟ شاید به اون ربط داره"، تا ملت فکر نکنن از سر بازشون کردی. 😁

شاید بگید مگه قرار نبود اول گود آمنز و اون سی‌تا انیمه‌ای که عقبی رو ببینی، بعد سریال جدید شروع کنی.
خدمت این دسته عزیزان عارضم که ما که عقبیم، حالا چه سی‌تا سریال، چه سی‌و‌یکی. :-"

دیروز شروع کردم سوپرانوز رو یه نگاه بندازم. متوجه شدم از این فیلم‌های مافیایی چقدر بدم میاد. از اینا که تو صورتت لبخند می‌زنن ولی منظورشون یه چی دیگه‌س، در ظاهر دارن حرف روزمره می‌زنن ولی در واقع دارن تهدیدت می‌کنن، نمی‌ذارن شما نکته‌ت رو منعقد کنی و می‌زنن با تفنگ مغزتو میارن پایین.

اگه آدم سمی و پسیو‌ اگرسیو شغل بود و code of honour داشت، می‌شد مافیا. تو زندگی عادی کم از دستشون رنج می‌بریم، هی هم در مورد انجمن صنفی‌شون فیلم‌ و سریال‌های تحسین‌شده می‌سازن.

تو واژه نامه نوشته بود خفایا: جمع خفیه، مخفیگاه.
یاد اون نقل قوله افتادم.
"soulmates will eventually find each other, because they have the same hiding spots."

کاش هشتاد نفر دیگه جوین شن آدم‌برفیام بشن سه تا. 😏

اگه یه وقت تصمیم گرفتین مهاجرت کنین، حتما حتما قبل از سفر دو تا کار انجام بدین:

-یه سیمکارت به اسم خودتون داشته باشین که بسپرین به یه آدم مورد اعتماد. برای استفاده از سایت‌هایی که غیرحضوری احراز هویت می‌کنن، به یه سیمکارت ایرانی فعال به اسم خودتون نیاز دارین. مثلا برای گرفتن سوءپیشینه از سایت ثنا، دیدن ابلاغیه‌هایی که به اسمتون میاد، استفاده از سامانه سخا و غیره‌.

-به یک نفر آدمِ معتمد که می‌تونه با این سامانه و اون سامانه سر و کله بزنه، و پای دویدن دنبال کارای اداریتونو داره، وکالت تام بدید. یا حداقل برای انجام کارای رایج مثل باز کردن حساب، دنبال کردن کارای نظام وظیفه و کارای ثبت احوالی.

ببین عزیزم، جنبه نداری، درخواست کاپ هم می‌کنی. شاید واسه همین کارات بهت کاپ نمی‌دن. :-"

یه بنده خدایی دیروز نوشته بود آدم با خودش می‌گه افسردگی فصلی چیه، ملت چه ادا‌هایی دارن. بعد، وقتی بالاخره تابستون نزدیک می‌شه و هوای آفتابی بیشتر، تازه متوجه می‌شه تا الان یه بار سنگین رو دوشش بوده و آخیش، آفتاب اومد آبش کرد. 😮‍💨

[حالا اکنون که من دارم بابت جلو کشیدن ساعت‌ها آفتاب بالانس و مهتاب بالانس می‌زنم هوا ابره ها. تا آخر هفته هم بارونیه. ولکن. ☝️]